#487 Nieuw begin 2024

“Ik zal zolang ik leef precies weten waar ik was en wat ik deed toen ik hoorde dat mijn vader was overleden.” (De zeven zussen – Lucinda Riley)

Ik zat in de auto met Stefan, mijn zoveelste scharrel. Ik vond Stefan vooral interessant vanwege zijn gespierde lijf. We waren onderweg naar de kroeg. Net toen ik bezig was een romantische playlist op te zoeken, ging mijn telefoon.

‘Ha, die mams,’ zei ik joviaal. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Mam, hallo?’

‘Anne lieverd, je vader is overleden. Ik dacht dat je dit wel van mij wilde horen en niet uit de krant. Hij is…’ Mijn moeder was nog steeds aan het praten, maar ik bleef steken bij haar eerste zin en hoorde haar niet meer.

Langzaam liet ik de telefoon zakken. ‘O,’ is het enige dat ik kon uitbrengen.

Stefan keek bezorgd opzij. ‘Wat is er aan de hand?’

‘O niets.’ Wist ik nog net uit te brengen. Ik had Stefan niets verteld over mijn vader. Het was ingewikkeld en Stefan was geen diepgaand relatiemateriaal voor serieuze ontboezemingen.

Ik keek snel opzij en probeerde mijn shock te verbergen. Het was toch immers mijn vader.

‘Anne, ben je daar nog, Anne?’ Snel haalde ik de telefoon weer naar mijn oor.

‘Ja mam, ik ben er nog. Ik kan nu niet praten, maar bel je zodra ik weer thuis ben.’ Zonder op haar reactie te wachten drukte ik de telefoon uit.

Glimlachend zakte ik terug in de autostoel. Ik was eindelijk vrij.