Beste lezer,

Hier mijn eerste inzending voor de wekelijkse schrijfopdracht (487).

De beginzin die ik als vertrekpunt (en titel) koos komt uit De Nieuwe Bijbelvertaling (1e druk 2004/2e oplage). 

Ik vond het erg leuk om dit te schrijven en ben eigenlijk gewoon benieuwd of het ook leuk (wellicht prikkelend?) is om te lezen. 

Matthea

 

In het begin schiep God de hemel en de aarde

 

In het begin schiep God de hemel en de aarde.

‘Godskolere… Wat een zootje had hij ervan gemaakt.’

Eeuwen van ‘schuld en verlossing’ drukten zijn ongeschonden schouders. ‘Daar had ie nooit aan moeten beginnen.’ Maar alle begin is tenslotte moeilijk.

2023 (mensen)jaren waren voorbij gegaan, maar de gezelligheid op aarde was ver te zoeken en een nieuw begin leek hem dan ook op zijn plaats. Hij had er zelfs zin in.

In het prille begin van 2024 schiep God -in slechts 1 dag- het hele Oebbelvolk, alsook haar eigen universum, haar eigen natuurwetten en schaamte en pijn hadden daar geen plaats. Over de precieze rol en kleur van de dood was ie nog niet helemaal uit -hoewel hij hierin toch snel tot een keuze moest komen één dezer dagen- maar het lijden was beslist van een andere orde dan op aarde. Het was er erg gezellig en je hoefde helemaal niet door iets of iemand gered te worden. Ook niet door hemzelf. Een soort voortschrijdend inzicht zullen we maar zeggen.

Het enige wat er echt toe deed was dat eenieder uit de Oebbelpopulatie ergens diep van binnen wist:

Ik ben een Oebbel.

Ik ben precies mezelf.

Wij zijn Oebbels.

Te zijn is alles en samen te zijn is dat ook.

God had de Oebbels niet belast met een brein dat zichzelf niet kon dragen. ‘Godnogaantoe.. Die arme mensheid…

Groei en ontwikkeling voltrokken zich dan ook in relatieve eenvoud en vervulling, in het vriendelijk zoekende en op haar manier geniale Oebbelbrein. Er was wel verlangen en ook ongemak te verduren soms, maar dit waren richtingaanwijzers zonder nodeloos lijden. Alsof de zintuigen en lichamen van de kleine compacte Oebbels navigeerden op gevoelde kleurnuances. Elke kleursensatie had zijn eigen breinboodschap. Van praktisch nut tot uitzinnige vreugde en alles daartussenin. Er werd gelachen en gedanst, gezwegen en geluisterd. Geen Oebbel zou ooit een andere Oebbel de schedel inslaan.

God keek neer op zijn nieuwe creatie en zag dat het goed was. ‘Jezus! Dit overtrof werkelijk zijn eerste schepping!’ Bescheidenheid was nu eenmaal niet zijn sterkste kant.

Intussen richtte de mensheid zichzelf en haar woonplaats tussen hemel en aarde ten gronde. Zelfs God zag op tegen het einde der tijd.

Maar deze nieuwe schepping verwarmde zijn ongeschonden gelaat. Het Oebbeluniversum had hem niet nodig en het was er ook gewoon zó gezellig. Hij slaakte een diepe zucht en zag dat het zeer goed was.