Twee bolle buiken

 De buik van mijn vader is zachter dan die van Sally, maar in omvang zijn ze elkaars gelijke. Dat is dan ook de enige overeenkomst tussen die twee. Mijn vader staat, of ligt, kan ik beter zeggen, op het punt van vertrek  en zijn buik zal net als die van Sally verdwijnen als vaders leven beëindigd is en Sally een nieuw leven op de wereld zet.
Ik heb het er moeilijk mee, terwijl vader en Sally gelukkig zijn. Vader is in mijn ogen te jong om op zijn zeventigste het leven te willen verlaten omdat er niets dan ellende in het verschiet ligt.
Hij slaapt terwijl ik met mijn hoofd op zijn buik lig zoals ik als klein meisje deed. Het borrelt daar binnen, misschien vragen zijn darmen om voedsel dat ze al dagen missen. De morfine laat vader wegzakken totdat hij naar eigen zeggen "naar de hemel vliegt". Vreemd, mijn vader de wetenschapper zonder geloof, die dit zachtjes in mijn oor fluisterde voor mijn hoofd op zijn buik landde.
Ik denk aan Sally op de kraamafdeling een verdieping lager. Ze belde me vanuit de taxi toen haar buik zich samentrok met kleine tussenpozen. Hoe anders dan de zachte, rommelende vaderbuik.
Vandaag verlaat mijn vader mij, mijn laatste ouder. Mijn eerste kleindochter zal zijn plaats niet kunnen innemen. Zij zal er zijn en er zal plaats zijn in mijn hart en in mijn hoofd waar nieuwe herinneringen worden gevormd. Er is voldoende ruimte over, naast de mooie herinneringsbeelden aan mijn vader en de jaren waarin we samen leefden, die er al ruim veertig jaar huizen.

De eerste zin is van Renée van Marissing uit haar boek: Onze Kinderen