#487 Skivakantie voor dummies
Alice Della Rocca haatte de skilessen*. De veel te warme legging die haar jeukplekken op diverse delen van haar benen bezorgde. De muts die hetzelfde effect op haar voorhoofd had en de skibril waardoor ze het zonlicht haar ontnomen werd. De opdringerige, ongeduldige volwassenen in de skilift die er nu even wat minder rekening mee hielden dat ze een kind is. Dezelfde hartvochtige hekel had ze aan haar broer en zus die perfect slalommend onder applaus naar beneden gingen, waarna zij met trillende knieen hetzelfde kunstje mocht vertonen (onnodig te zeggen dat dat haar nooit lukte). En ze vervloekte de skileraar die meer bezig was met 'de beter presterende leerlingen' complimenten te geven in plaats van te voorkomen dat zij straks ergens in een ravijn of lawine belandde.
Ze verfoeide ook haar instemmende maar cynisch kijkende vader, wanneer ze aangaf na de lunchpauze toch te kiezen voor een warm bad en goed boek in plaats van de uitgestippelde 'toertochten'. Haar conflictmijdende moeder die stelde dat ze er best 'open voor stond' om haar naar het Landal Greenparkshuisje te brengen, maar als Alice toestemde toch altijd ervoor koos om bij vader te blijven om hem in de gaten te houden. Want 'je weet nooit wat voor risico's hij neemt'. Ze haatte zelfs op dat moment hun Labrador die altijd precies als er duistere sneeuwstormen boven de piste cirkelden, bij haar kwam zeuren dat het tijd was om uitgelaten te worden.
Nu denk je als lezer misschien; okay tot zover de minder leuke punten van de skivakantie, komen nu de hoogtepunten en een diepzinnige maar eigenlijk nietszeggende boodschap als 'dat je nooit moet opgeven'? Niet dus. Alice Della Rocca had echt aan elke seconde daar in Winterberg een hekel. Zelfs de warme chocolademelk met slagroom en de apfelstrudel smaakten niet zoals het zou moeten. Dan begrijp je dus ook waarom de inmiddels dertiger Alice elke keer als man- en zoonlief zeiken om toch nog een keer op de latten te stappen, zij als alternatief een wandelvakantie in Drenthe voorstelt. Ze heeft er echt goede redenen voor.
* De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano
Dag Virtuoso. Ik vond het…
Lid sinds
6 jaar 7 maandenRol
Dag Virtuoso. Ik vond het een mooi verhaal met een goede twist-die-geen-twist-is. Ik leefde me helemaal in. Het einde past helemaal bij het verhaal. Achter man- mag het streepje weg (ik dacht bij eerste lezing: oh, dit is een transgenderverhaal over Alice als inmiddels dertiger en als man :) ).
Hallo Virtuoso, mooie vondst…
Lid sinds
3 jaar 1 maandRol
Hallo Virtuoso, mooie vondst om via deze korte beginzin van Giordano dit pakkende verhaal te schrijven. Het personage van Alice heb je heel beeldend neergezet. Knap!
Met bovenstaande eens. Ik…
Lid sinds
14 jaar 8 maandenRol
Met bovenstaande eens. Ik vond alleen het woordje ''zeiken'' niet zo passen, ik zou ''zeuren'' zeggen.
Maar misschien is dit een beetje ''zeikerig'' van mij ;)
GG! Goede vondst!
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
GG! Goede vondst!
Je doet je naam eer aan,…
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Je doet je naam eer aan, virtuoos. Werkelijk iedere zin typeert je personage en verhoogt het leesplezier tot aan het einde. Man- en zoonlief lijkt mij wel goed geschreven zo. Het streepje vervangt lief. Zeiken geeft aan hoe jouw personage erover voelt.
Dank voor alle feedback. …
Lid sinds
10 jaar 2 maandenRol
Dank voor alle feedback.
@SchrijfcoachOdile
Dank voor de uitgebreide feedback, 'zeiken' was inderdaad de interpretatie van HP. Wat ik eerder zei over het weinige feedback, was trouwens vooral van wat ik de laatste maanden zag. Met de opdrachten was niks mis, en het kan natuurlijk dat je de laatste maanden weinig tijd hiervoor had (en dit eerder wel deed).