Alice Della Rocca haatte de skilessen*. De veel te warme legging die haar jeukplekken op diverse delen van haar benen bezorgde. De muts die hetzelfde effect op haar voorhoofd had en de skibril waardoor ze het zonlicht haar ontnomen werd. De opdringerige, ongeduldige volwassenen in de skilift die er nu even wat minder rekening mee hielden dat ze een kind is. Dezelfde hartvochtige hekel had ze aan haar broer en zus die perfect slalommend onder applaus naar beneden gingen, waarna zij met trillende knieen hetzelfde kunstje mocht vertonen (onnodig te zeggen dat dat haar nooit lukte). En ze vervloekte de skileraar die meer bezig was met 'de beter presterende leerlingen' complimenten te geven in plaats van te voorkomen dat zij straks ergens in een ravijn of lawine belandde.

Ze verfoeide ook haar instemmende maar cynisch kijkende vader, wanneer ze aangaf na de lunchpauze toch te kiezen voor een warm bad en goed boek in plaats van de uitgestippelde 'toertochten'. Haar conflictmijdende moeder die stelde dat ze er best 'open voor stond' om haar naar het Landal Greenparkshuisje te brengen, maar als Alice toestemde toch altijd ervoor koos om bij vader te blijven om hem in de gaten te houden. Want 'je weet nooit wat voor risico's hij neemt'. Ze haatte zelfs op dat moment hun Labrador die altijd precies als er duistere sneeuwstormen boven de piste cirkelden, bij haar kwam zeuren dat het tijd was om uitgelaten te worden.

Nu denk je als lezer misschien; okay tot zover de minder leuke punten van de skivakantie, komen nu de hoogtepunten en een diepzinnige maar eigenlijk nietszeggende boodschap als 'dat je nooit moet opgeven'? Niet dus. Alice Della Rocca had echt aan elke seconde daar in Winterberg een hekel. Zelfs de warme chocolademelk met slagroom en de apfelstrudel smaakten niet zoals het zou moeten. Dan begrijp je dus ook waarom de inmiddels dertiger Alice elke keer als man- en zoonlief zeiken om toch nog een keer op de latten te stappen, zij als alternatief een wandelvakantie in Drenthe voorstelt. Ze heeft er echt goede redenen voor.

* De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano