Een voetpad splitste zich af van de zandweg over de heide en verdween als een wild dier in het struikgewas.
Spannend, dacht ik, hier wil ik het fijne van weten. Ik baande mij een weg door het dichtgegroeide deel en belandde op een open zandplek. Het was er zo stil dat ik er benauwd van werd. Plots kreeg ik het gevoel dat ik werd aangestaard. Was het een dier, was het een mens? Ik huiverde. Toch waagde ik mij naar het meest obscure deel van het struweel en riep luidkeels: “Is daar iemand?” Het bleef akelig stil.
Nu merkte ik dat de struikenrij een kring vormde. In de vaalgele zandcirkel zag ik donkere vlekken, geen olievlekken maar eerder brandsporen.
Vroeger behoorde deze heidevlakte tot het nabijgelegen legeroefenterrein. Lang geleden werd het volledig opgeruimd en toegankelijk en veilig gemaakt voor wandelaars.
Deze sporen konden dus niet van een of ander legervoertuig afkomstig zijn. Het was ook onwaarschijnlijk dat hier een kampvuurtje gestookt werd, gezien de strenge brandpreventieregels op het terrein en het ontbreken van verkoolde houtresten.
Het antwoord liet niet lang op zich wachten.
Uit de staalblauwe hemel daalde aan een supersonische snelheid een rond object neer. Ik kon mij nog net onder een struik verbergen en mijn ogen beschermen tegen het opvliegende zand bij de landing. Anders dan bij militaire vliegtuigen maakte dit object amper geluid.
Ik las ooit over de Roemeen Razvan Sabie, die met zijn Adifo project een prototype had ontwikkeld van een meterbrede vliegende schotel, maar dit was van een heel andere orde.
Gehurkt onder de struiken zag ik hoe een luik werd geopend. Wie of wat zou zich manifesteren?
Alweer liet het antwoord niet lang op zich wachten.
Geritsel achter mij en een hand of was het een klauw greep mij bij de schouder …

Beginzin (met dank aan Kruidnagel): Sylvia Townsend Warner (1893-1973), 'Flora' uit The Music at Long Verney: Twenty Stories, Washington D.C.: Counterpoint, 2001: p. 25-32, vert. Vera Magnússon in PLUK, no. 12, Stichting Uitgeverij PLUK, 2022: p. 59-68.