Dit zijn de oorspronkelijke eerste ca. driehonderd woorden:

Een voetpad splitste zich af van de zandweg over de heide en verdween als een wild dier in het struikgewas. Men zou niet verwachten dat het naar een woning leidde; Men zou het pad misschien niet eens hebben opgemerkt als een witte plastic vuilnisbak niet de aandacht had getrokken. Deze verkondiging van beschaving maakte het omringende landschap nadrukkelijk woester en verlatener. Maar het voetpad, dat zich langs doornstruiken en drassige kuilen slingerde, kwam wel degelijk uit op een huis: het onderkomen van Hugo Tilbury – doctor in de Letteren, Fellow van de Royal Society of Literature – dat hij de naam Ortygia had gegeven. Edward, die de weg wist, liep voorop. Het pad leek oneindig. Ik had dan ook ruim de tijd om na te denken over de pretentieuze associaties die de naam opriep en waarom er een zweem van afzondering in doorklonk, maar het was te laat om vragen te stellen. Edward hield niet van praten tijdens het wandelen; hij beweerde dat één beschaafde stem genoeg was om elk wezen met vacht, veren of voelsprieten binnen gehoorsafstand af te schrikken.
Hij bleef onder een groep rafelige coniferen staan en zei: 'Hier is het.' Voor ons stond een keurig, rood, bakstenen huisje met een enkele schoorsteen en een regenton. Voor het huis lag een lap omgespitte grond die met kippengaas was afgeschermd tegen de konijnen en waarop een aantal koolplanten onwillig in de turfachtige bodem groeide. Ook het huisje leek onwillig; alsof het moderne, rechthoekige bouwsel zich beledigd voelde door zijn omgeving en behoefte had aan buren.
De deur van Ortygia stond open. Edward klopte aan en een hoge, schrille stem zei: 'Kom binnen.' We kwamen een kamer binnen met daarin een fiets, wat tuingereedschap, meerdere paren rubberlaarzen, een stapel netjes opgevouwen zakken, twee schilderijen die met de voorkant tegen de muur stonden, een smalle, beschilderde kledingkast met een spiegeldeur, en een vispan. Alles was schoon en opgeruimd, alsof het huis gereed was gemaakt voor een boedelveiling. Vanuit deze merkwaardige voorkamer liepen we de zitkamer in, waar meneer Tilbury uit een houten leunstoel opstond en 'Ah, Edward!' zei. Het was een kleine, stevige man met borstelige wenkbrauwen en een kort baardje. Met een opgewekte, afwezige blik gaf hij mij een stevige handdruk en merkte op dat Edward me had meegebracht en dat ik Flora was – of was het Dora? Hij hoopte dat de wandeling me niet had vermoeid. Ik prees het weidse omliggende heidelandschap. 'Mijn schuiloord,' zei hij. 

Dank je, Tony! Ik heb geprobeerd haar dagboekstijl verhaal honderd jaar later wat op te frissen. En haar boek online geleend.

Ja, dat had ik nou ook: eerst las ik in de papieren PLUK de Nederlandse, en toen online de Engelse. En toen ik de oorspronkelijke zoveel mooier vond, ging ik peinzen waarom dan. Sowieso doordat die taal zo mooi is en met rijk vocabulaire. Misschien doordat het een tweede lezing was, na die Nederlandse. Al moet ik zeggen: ook bij derde lezing bleef ik die Engelse mooier vinden, warmer.

Ten opzichte van jouw verhaal kabbelt dit verhaal hoe dan ook 😉. Goeie praktische tip, dank je! Daar slaap ik eens over.

Zo, na een microslaapje: inderdaad ronder zo.

O ja, zie titel: er staat natuurlijk iets op het spel, maar dat is implicieter. Ultimo dat de vader voor de dochter onberekenbaar is.

Dank je, Odile, voor je mooie commentaar! Al denk ik dat het soms al volstaat kind te zijn geweest. Voor het vereiste van ouder-zijn: jezelf teleurstellen omdat je vindt dat je soort van faalt in het bieden van een waardevolle jeugdherinnering doordat die niet culmineert.