Opdracht #486 - Ertegen opzien

Een knal klonk in de verte. Nathan zuchtte. Als er iets was waar hij wel een hekel aan had, dan was het wel oud en nieuw. Met al die goede voornemens waar niemand zich aan gaat houden, het verplicht zijn gezellig en feestelijk doen, en dan nog het ergste; alle overlast door dat vuurwerk.

Vorig jaar was al helemaal dramatisch. Daarom had Nathan dit jaar besloten oud en nieuw in zijn eentje te vieren, en alle andere jaren ook, als het aan hem lag. Lekker rustig op de bank zitten, proberen te lezen, en worden gekweld door herinneringen aan vorig jaar. Mijn ideale oud en nieuw. Zucht.

Een confetti aan kleuren schoot door de lucht gevolgd door een hard gefluit en geknal. Kwaad stormde Nathan naar zijn raam en trok de gordijnen met een ruk dicht. 'Wie heeft dat nou ook bedacht?' mopperde hij. 'Vuurwerk zorgt alleen maar voor problemen. Afgeknalde vingers, gehoorbeschadiging... Auto-ongelukken.' Hij vervloekte zichzelf. Waarom bleef hij daar nou steeds aan terugdenken?

Toen ging de bel. Nathan verwachtte niemand. Waarschijnlijk was het de postbode die zijn kerstkaart kwam verkopen. Hij griste het vijf eurobiljet dat hij klaar had gelegd van de tafel, en liep naar de voordeur. Hij deed de deur open, en bleef vol verbazing staan.

'Fijne jaarwisseling, Nathan!' zei zijn zus die binnen kwam lopen, gevolgd door een stoet van mensen met slingers, confettikanonnen, rijk gevulde hapjesplanken, en zakken oliebollen. Maar het waren niet zomaar mensen. Het waren allemaal vrienden en familie van Nathan.

'Wat doen jullie hier?' vroeg Nathan. 'We kunnen jou toch niet het nieuwe jaar in je eentje laten vieren?' zei zijn beste vriend Howard. 'Maar-' begon Nathan. 'Geen gemaar,' zei zijn zus resoluut. 'Niemand hoort in zijn eentje te zijn op deze dag, en zeker niet jij.'

Nathan liet het maar over zich heen komen. Ze bedoelden het allemaal wel goed, dacht hij. En over een uur zou het al middernacht zijn, dus zou hij het maar een uur of twee uit hoeven houden.

Eindelijk begon dan het aftellen. Tien... zes... twee... één... Vuurwerk knalde erop los. Het nieuwe jaar was officieel begonnen. Nathan glipte er snel tussenuit. Hij had iets belangrijkers te doen dan gelukswensen.

Hij liep de trap op naar de zolder, naar zijn vaders altaar. Tot zijn verbazing stond zijn zus daar al. Ze staarde naar het brandende kaarsje voor vaders foto. 'Ik mis hem ook,' zei ze zonder om te kijken. De woorden bleven in Nathans keel steken. Zijn zus draaide zich om en sloeg haar armen om hem heen. 'Laten we het nieuwe jaar dit keer beter beginnen... Ter herdenking aan pap.'