Waarom doen mensen zichzelf het kerstdiner aan? Waarom doe ik mezelf dat aan?
Het is een egoïstische gedachte. Daar ben ik mijzelf van bewust, terwijl tram 5 stopt bij halte Elandsgracht, en ik uitstap.

Ubuntu het hongerende Afrikaantje zou waarschijnlijk maar wát graag met mij ruilen. Welk jaar was dat ook alweer, die beroemde foto, met het jongetje dat over het zand kroop?

Natuurlijk zou hij met mij geruild willen hebben. Maar… ik vraag me af, terwijl ik de straat van mijn ouders inloop, wat als hij alleen met mij mocht ruilen als hij elke avond voor de rest van zijn leven bij het kerstdiner van mijn familie moest verschijnen? Hij moet dan verplicht meedoen; geen ellenbogen op tafel. Rechtop zitten. De afkeur ondergaan, terwijl hij uitlegt waarom zijn studie niet loopt.
Hij moet dan ook de plagerige grapjes van mijn oom incasseren. Dat een vent die geen vriendin weet te krijgen, misschien wel stiekem een bonkige kerel verbergt. Grapje natuurlijk. Het is toch ook niet erg om homo te zijn? Ubuntu moet dan vervolgens uitleggen dat hij inderdaad niets tegen homoseksualiteit heeft.

Hij mag zich dan absoluut wél laven aan het diner. Zalm met kruidenboter als voorgerecht, heerlijke rode wijn en hert als hoofdgerecht. Zeker mag hij daarvan genieten. Hij mag ook de knoop in zijn maag met alcohol verdoven. Tenslotte, iedereen aan tafel doet dat.

Hij is wél verplicht om aan het einde van de avond terug te gaan naar een eenzaam huis, dat – daar zal hij aan worden herinnerd – betaald wordt door zijn ouders. Daar kan hij weer lekker zijn eigen gang gaan.

Ja, denk ik, het valt ook eigenlijk allemaal wel mee.

Mijn moeder doet open.
‘Je bent laat!’ Ze kijkt naar mijn jas. ‘En je jas is vies. Zie je dat zelf niet?’

Ik haal diep adem en kijk haar vriendelijk aan. ‘First world problems, moeder. First world problems.’