#485 - Zelfvertrouwen in de Romantiek

Max staarde naar het boekje op zijn bureau: "Vind je Ware Liefde: Zelfvertrouwen in de Romantiek." De titel schreeuwde in dikgedrukte, rode letters. Zijn moeder had het daar achtergelaten, haar zoveelste 'liefdevolle' hint. Hij slaakte een zucht.

'Vond je het boek?' Zijn moeder gluurde om de hoek van zijn kamer. Ze kon het niet laten te hoofdschudden bij de aanblik van een doos Kleenex op zijn twijfelaar én een doos op zijn bureau. Hoofdschudden? Gehuld in een rozebotteljurk?

'Ja, bedankt,' mompelde Max, zijn wangen kleurend. Hij streelde het boek alsof het een kat was.

'Ik dacht, weet je, misschien vind je het nuttig,' zei ze. 'Voor als je met iemand wilt praten... speciaal.'

Max knikte, zijn hart bonkte sneller. Het was een gevoelig onderwerp, altijd vermeden, nu op de voorgrond. Waarom had hij mam over Emma verteld? Over zijn onzekerheid?

De volgende dag op school leek elke blik, elke lach over hem te gaan. Bij de gedachte aan moeders' cadeau gloeide Max’ gezicht. Zelfs zijn vrienden leken en keken anders, alsof ze zijn geheim kenden.

'Alles goed, Max?' vroeg Emma, haar ogen vol bezorgdheid.

'Ja, prima,' loog hij. 'Gewoon moe.'

Die avond bladerde Max door het boekje.

Tip één voor ware liefde: Een vrouw kijk je eerst brutaal in de ogen, dan ruk je in gedachten al haar kleren uit en staar je naar haar boezem alsof een vulkaan erupteert.

Gekkemanswerk! Was hij echt zo hopeloos in de liefde?

Tip twee: Breedglimlach, tuit je lippen teleurgesteld en glijdt met je tong over je tanden, terwijl je in haar ogen priemt alsof ze een varken is.

Zo ging het door tot tip negenzestig.

Op school de volgende dag probeerde Emma weer met hem te praten, maar Max hield afstand. Hij zou alles toch verpesten, zijn onhandigheid en zenuwen zouden uitbarsten. Hoe kon hij in godsnaam die tips toepassen?

'Max, is er iets tussen ons?' vroeg Emma uiteindelijk, haar stem trillend.

'Ik... het is niets,' stamelde Max, de afstand in zijn stem was onmiskenbaar. Hij had geen idee hoe hij Emma naakt moest voorstellen. Laat staan als een varken.

Emma's gezicht betrok. 'Als je niet wilt, is dat oké,' zei ze zacht, de teleurstelling was duidelijk.

Thuisgekomen die middag, zag zijn moeder hem op de bank liggen, het boekje op de vloer in de hoek.

'Gaat het wel?' vroeg ze. 'Je lijkt zo... anders.'

Max keek op, zijn ogen waterig. 'Mam, dit boek... het maakte alles alleen maar erger.'

Hij keek even brutaal in zijn moeders’ ogen, merkte dat hij in gedachten de rozebotteljurk uitrukte en naar haar tieten staarde. 

Zijn moeder knorde alsof ze een krulstaart had.

Met tranen in zijn ogen erupteerde zijn vulkaan.