#481 - Het visitekaartje (herschreven)

Op een regenachtige dinsdagmiddag, in de achterste oksel van ‘t Brugs Beertje, telt Emma tot zevenhonderd op haar vingers. En terug naar nul. Helpt niet. Haar doos jeukt elke dag harder. Het jeuken lijkt recht evenredig toe te nemen met het bollen van haar buik. Wie haar bezwangerde, weet ze niet zeker. Feit is dat er binnenkort een huilbaby uitfloept. Haar blik dwaalt af naar de regendruppels die een superpenis tekenen op het glas. Ze slokt van haar koffie. Niet bitter genoeg om de truckchauffeursmaak van deze ochtend weg te spoelen.

'Mag ik hier zitten?' Een mannenstem onderbreekt haar gedachten. Emma kijkt op en een vent in een doorweekte jas taxeert haar. Iets in zijn ogen is pijnlijk bekend.

‘Kost je tien euro,' antwoordt ze, haar stem als een bankbediende.

De man neemt plaats. 'Brugge is veranderd, toch blijven sommige herinneringen altijd hetzelfde, nietwaar?' merkt hij op.

Wat een malloot, denkt Emma, toch knikt ze. Hij lijkt hygiënisch onderhouden en haar geldbeugel snakt naar meer vulling. 'Ja baby, sommige dingen veranderen nooit.'

Ze tuit haar lippen, opent een extra blouseknoopje en trommelt met groengelaktenagels hiphopbeats op het tafeltje. Duidelijker kan ze het niet maken.

Na een moment van stilte, staat de man op. 'Ik moet gaan, het was fijn om je te spreken.'

Terwijl hij wegloopt, voelt Emma haar doos pulseren. 

‘Mijn tien euro?’ roept ze.

De man draait zich om. 'Emma, ik moet je iets vertellen. Ik ken je... Van onze kindertijd. We waren verliefd, jij en ik.' Hij zucht even. 'Thomas...'

Emma's hart mist een slag. 'Tomaatje van het speelplein?'

'Herinner je ons geheimhol?' vraagt hij, zijn tong streelt zijn lippen.

Beelden van kindervingertjes die over haar venusheuveltje rolden en roffelden, flitsen door haar hoofd. 'Je was mijn BFF. Waarom liet je me alleen?'

'Mijn nonkel ontvoerde me naar Marokko. Ik kon geen afscheid nemen. Het spijt me zo.'

Tranen wellen op in Emma's ogen. 'Waarom nu? Waarom hier?'

'Ik kwam terug voor jou, Emma. Om te zien of... er nog iets was.'

Emma wendt haar blik af, staart naar de regendruppels die op het raam de Kama Sutra reproduceren. Ze wrijft over haar dikbuik. 'Er is veel veranderd, Thomas.'

Thomas’ ogen glijden van de navelpiercing, over haar opgezwollen borsten naar haar gezicht. Met een langzame graai haalt hij een visitekaartje uit zijn zak, legt het naast haar koffiekop en toucheert hierbij kortstondig haar vingers. 'Voor het geval je ooit wilt praten.' Met een laatste blik verlaat hij het café.

Emma’s doos jeukt niet meer, ze staat in lichterlaaie. De regendruppels tekenen onvoorstelbaar grote en belachelijk kleine penissen.

Ze pakt het kaartje en stopt het in haar portefeuille alsof het een tieneurobiljet is.

 

 

 

 

--- oude cliché versie --

Op een regenachtige dinsdagmiddag, in een klein café in Brugge, zat Emma alleen aan een tafel bij het raam. Ze keek peinzend naar haar bolle buik en voelde zacht een kleine voetstamp. Haar blik dwaalde af naar de regendruppels die een melancholische symfonie speelden op het glas. Ze nam een slok van haar koffie, bitter en dof, zoals de complexiteit van haar huidige leven.

'Mag ik hier zitten?' Een mannenstem onderbrak haar gedachten. Emma keek op en zag een doorweekte jas en een verlegen glimlach. Iets in zijn ogen was pijnlijk bekend.

'Ja, natuurlijk,' antwoordde ze, haar stem een fluistering.

De man nam plaats. Zijn kalme manier van spreken verborg nauwelijks de diepe droefheid in zijn ogen. 'Brugge is veranderd, toch blijven sommige herinneringen altijd hetzelfde, nietwaar?' merkte hij op.

Emma knikte, een zweem van nostalgie in haar stem. 'Ja, sommige dingen veranderen nooit.'

Na een moment van gedeelde stilte, stond de man op. 'Ik moet gaan, het was fijn om met je te praten.'

Terwijl hij wegliep, voelde Emma een onverwachte leegte. Plotseling draaide de man zich om. 'Emma, ik moet je iets vertellen. Ik ken je. Van onze kindertijd. We waren verliefd, jij en ik.' Hij zuchtte even. 'Thomas...'

Emma's hart miste een slag. 'Tomaatje van het speelplein?'

'Herinner je onze geheime handdruk?' vroeg hij, een spoor van een glimlach op zijn gezicht.

Beelden van kindervingertjes die rolden en roffelden met elkaar flitsten door haar hoofd. 'Je was mijn beste vriend. Waarom liet je me alleen?'

'Mijn ouders verhuisden abrupt naar het buitenland. Ik kon geen afscheid nemen. Het spijt me zo.'

Tranen welden op in Emma's ogen. 'Waarom nu? Waarom hier?'

'Ik kwam terug voor jou, Emma. Om te zien of... er nog iets was.'

Emma keek naar de regendruppels die langs het raam liepen, elk een spoor achterlatend. Ze wreef over haar buik. 'Er is zoveel veranderd, Thomas.'

Thomas pauzeerde, zijn ogen gleden naar haar buik en terug naar haar gezicht. Met een langzame graai haalde hij een visitekaartje uit zijn zak, legde het voorzichtig naast haar koffiekop en zei: 'Voor het geval je ooit wilt praten.' Met een laatste blik verliet hij het cafe.

Emma bleef achter, alleen met het visitekaartje en haar gedachten. Ze keek naar de regendruppels die een onvoorspelbaar pad volgden. 'Net als het leven,' fluisterde ze. Ze pakte het kaartje en stopte het in haar zak.