‘Rijst!’ Ze heft haar arm alsof ze Hitler is.

Ik probeer naar mijn kruis te kijken, het masker verhindert me dat. Rijst? Dit achterkamertje betrad ik na een Facebookberichtje. “21u, achterkamer van De Koreaan, gebruikelijk kostuumplunje.”

Kostuumplunje? Een hoofdmaskertje en een minitangastrip met groentenprint? Ik schaamde me in de straat, floepte het steegje in en posteerde in de houding in het achterkamertje. 

‘Sonjaatje,’ murmel ik, het gebakken eitje dat ze in mijn muil propte, helpt me niet. ‘Is… dit.. voor... spel?’ Ik probeer te slikken, de eierdooier kleeft aan mijn keel.

Sonja grinnikt in het halfdonker. Haar gezicht, schimmig, alsof ze ook een masker draagt, anders dan de mijne. Geen groenteprints. Strak zwart leer.

‘Spel?’ Sonja's stem is ineens kil. Ze buigt naar me toe, haar gezicht vlakbij het mijne. ‘Dit is een test.’

Mijn hart slaat over. Een test? Voor wat?

Ze trekt een glanzend voorwerp uit haar zak. Het flitst in het zwakke licht. Een mes!

Mijn adem stokt. Angst grijpt me bij de keel. Mijn groententanga geeft geen Supermanpakbescherming.

‘Rijst!’ roept Sonja opnieuw, nu met een dreigende ondertoon. Ze houdt een rijstzakje omhoog. ‘Kies, Tony! Rijst of...’

Ik begrijp het niet. Rijst? Wat heeft dat te maken met... 

Dan valt het kwartje. Het restaurant, de rijst... Dit is geen gewoon Koreaans restaurant. En Sonja... Sonja is geen simpele date van Facebook. Ze is...

‘Agente?’ stamel ik.

Sonja knikt. ‘Smokkel jij drugs via dit restaurant?’

Het is alsof de vloer onder me wegvalt. Drugs? Ik? Nee, dat kan niet. Ik ben hier alleen maar vanwege een stomme fantasie, een geil spelletje.

‘Biecht op,’ zegt Sonja.

Het mes glinstert in het schaarse licht. 

Dan, in een flits van wanhoop en helderheid, grijp ik het zakje en werp het naar het mes. Het scheurt open, witte korrels stuiven de kamer rond.

In die chaos, sleur ik het masker van mijn gezicht, duik naar de deur en ren voor mijn leven.

Nodeloos te zeggen dat ik op mijn honger bleef zitten.