#478 Doorscheuren

Oké, misschien geen 'klein' geluk, maar vooral wonderbaarlijk groot geluk.

Met elke zin wordt de casus heftiger. Tot er met elke zin steeds meer lichtpuntjes verschijnen. Een vreselijk verhaal waarbij het misschien toch een beetje goedkomt. Erg prettig en vlot gelezen.

Sodeju. Ik hoop dat dit fictie is en zo niet, dat het slot bewaarheid wordt. 

Hier en daar zou het verhaal wat strakker kunnen, maar gezien de lading vind ik dat minder belangrijk. Indringend geschreven, deze komt binnen.

Ja, Hadeke, dit is een verhaal dat behoorlijk binnenkomt. Ik lees een voorzichtig optimistisch einde, maar ik lees ook de zin over de PTZ. Mogen we concluderen dat het misschien niet meer nodig is?
Bedankt dat je dit verhaal met ons deelt. Ik begreep uit eerdere verhalen al dat het minder fictie is dan wij denken.

Dank voor de reacties. Het is zeker een hoopvol eind. Het is leren leven met een 'tijdbom' waarvan we het ingestelde tijdstip niet weten (over een uur of over jaren) in plaats van de 'doos met dynamiet waarvan de lonten al ontstoken waren'. En leven we eigenlijk niet allemaal met die tijdbom? (Toch zijn alle betrokkenen het erover eens dat het een wonder is en dat koesteren we volop.)

Ik ga verhaaltechnisch nog kijken waar het sterker kan.

Zoals steeds, een sterk verhaal. En omdat Haneke synoniem staat voor erg sterke lectuur, kom ik toch nog niet volledig aan mijn trekken. Net omdat het zo sterk emotioneel opbouwt, missen sommige zinnen perfectie. Natuurlijk ben jij de schrijver, en is de lezer subjectief passief. Waar het bij mij wat vloekt is dat het met de patient schijnbaar beter gaat, maar toch de gedachten blijven hangen op een euthanasie. Ergens vloekt dat, voor mij :)

GG!

Drama op drama, Hadeke! Klinkt deskundig, altijd een plus van een verhaal en  altijd een interessant inkijkje. Alleen al te weten dat zulks gebeurt en erger maakt het raak.

Scheurkalender als symbool voor leven bij de dag en de aanname van telkens weer een morgen. Mooi hoopvol einde, wellicht tegen de klippen op.

Dank Tony en Kruidnagel.

Wat ik leerzaam vind -ook bij mijn vorige meer autobiografische verhalen- is dat, hoewel ze één op één op zich de waarheid beschrijven, het nooit mijn waarheid is, omdat de lezer er zijn/ haar eigen invulling aan geeft. En dat is mooi. De lezer moet zelf immers een beeld maken van wat ik niet expliciet beschrijf, op basis van zijn/ haar eigen gevoel, ervaring, kennis etc.

@Tony : Ik weet niet of ik je opmerking goed begrepen heb, maar een Palliatief Terminale Zorg indicatie is geen opmaat naar euthanasie. Het is een verklaring die nodig is om intensieve verpleging aan huis bij de laatste levensfase vorm te geven. Toch vind ik je feedback verhelderend, waarvoor dank.

@Kruidnagel Ik ben meester in hopen tegen alle klippen op. 😀

...hoewel ze één op één op zich de waarheid beschrijven, het nooit mijn waarheid is, omdat de lezer er zijn/ haar eigen invulling aan geeft.

Dit is inderdaad een belangrijk inzicht. Het gaat niet om wat je zend, maar om wat de ontvanger er mee doet. 'Waarheid' is sowieso weinig meer dan gestolde perceptie, en de lezers maken er de hunne van. Ik merk dat ik, toen dit principe tot mij doordrong, anders ben gaan schrijven. Maar goed, dat is een beetje off-topic.

dag Hadeke

Dat is weer een verhaal dat binnenkomt en de lezer toch even doet slikken. De sterktes van je tekst zijn: goed geschreven, een erg korte maar treffende scène, een klein gelukje, de eenvoud van het geheel.

Erg sterk!

Johanna

Dag Hadeke,

Indringend verhaal dat heel realistisch aanvoelt (blijkbaar gezien die comments is dat ook zo). Het gebruik van je details hier werkt daarin heel goed denk ik. Een mooie zin vond ik: "Hij scheurt de blaadjes trouw de nacht van tevoren af en leeft op die manier steeds even in de toekomst."
Ik probeer altijd wel mijn plicht als kritische lezer te doen en minstens één verbeterpunt aan te dragen, maar het verhaal loopt wat mij betreft gewoon lekker. Ik heb toch wat gevonden :p : volgens mij is het "hoog-laagbed".