# 478 Afzien
Met klotsende oksels stap ik op de weegschaal. Het getal lijkt als neonreclame uit het scherm op te lichten.
‘Negentig kilo. Dat schiet niet echt op, is het wel, mevrouw De Vries?’ snauwt dokter Taft met een verwijtend vingertje.
Ik presenteer een scala aan excuses, maar de man in de witte jas duldt geen smoesjes.
‘Moet ik u nogmaals wijzen op de risico’s van overgewicht?’
Hij wacht mijn antwoord niet af. ‘Diabetes, hartproblemen, hoge bloeddruk met kans op hersenbeschadiging. Dat willen we toch niet, mevrouw De Vries?’
Zijn venijnige stem boezemt me angst in.
‘Vanaf nu gaan we ons houden aan het dieet en het oefenschema, is dat afgesproken, mevrouw De Vries?’ Weer schudt zijn vinger heen en weer, driftiger dan de eerste keer. Ik kan alleen maar knikken.
‘Mooi, dan kunt u bij de zuster een nieuwe controleafspraak maken.’
Hij buigt zich over het toetsenbord om zijn bevindingen in te tikken. Met een handgebaar bonjourt hij me de spreekkamer uit.
Vier maanden later zit ik weer in de wachtkamer van dokter Taft; ik ben al drie keer naar het toilet geweest.
De afgelopen weken is de kilometerstand op mijn hometrainer behoorlijk opgelopen, zijn mijn bovenarmen zeker een paar centimeter in omvang toegenomen en kan mijn riem een gaatje strakker. Toetjes, taart en snoep zijn uit den boze in huize De Vries. Toch ben ik als de dood dat die neonletters een ander getal laten zien dan ik hoop.
‘Ah, mevrouw De Vries, daar zijn we weer.’ Zijn priemende ogen scannen mijn contouren. Hij lijkt zowaar goedkeurend te knikken.
‘Zullen we?’ Hij wijst naar Het Apparaat.
Met knikkende knieën stap ik erop, ik durf niet te kijken.
‘Kijk eens aan,’ klinkt het bemoedigend, ‘dat hebben we mooi voor elkaar gekregen, vindt u niet?’
Mijn hart maakt een sprong als ik voorzichtig mijn ogen open. Dat heb IK mooi voor elkaar gekregen. Bijna zwevend verlaat ik de spreekkamer: tien hele kilo’s lichter. Het begin is gemaakt.
In het onderste laatje van mijn bureau, helemaal achterin, vinden mijn vingers een halve reep chocola. Ik krijg een aangenaam gevoel van het geluid dat de reep maakt als ik hem doormidden breek. Mijn speekselklieren worden overactief en ik moet een keer extra slikken. De geur van het bruine goud streelt mijn reukorgaan.
Ik neem een hap en laat de zoetigheid smelten op mijn tong. Een paar tellen lang ben ik de gelukkigste vrouw op aarde.
Origineel! Dat ene…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Origineel! Dat ene onschuldige glaasje...
Hahaha, mooi! Goede opbouw,…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hahaha, mooi! Goede opbouw, super soepel geschreven, perfecte schets van die betweterige dokter (ik hoop een uitstervend ras) met een uiterst herkenbaar geluksmomentje als slot. Heel graag gelezen!
Afgezien van de bullebak van…
Lid sinds
8 jaar 2 maandenRol
Afgezien van de bullebak van een dokter loopt dit verhaal zo vlot als het hele afvalproces. GG!
Oppassen dat hp niet te snel…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Oppassen dat hp niet te snel gaat, daar wordt dan weer minder over gerept, over de gevaren daarvan. Of is dit toch stiekem een Ozempic advertentie?
GG!
Heerlijk verhaal met de…
Lid sinds
15 jaar 3 maandenRol
Heerlijk verhaal met de dokter die het wel eventjes haarfijn uitlegt in de 'we' vorm. Een welverdiend stukje chocolade op het einde waar je de sensatie van meebeleeft.
Kruidnagel, ManMetPen, Gi,…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Kruidnagel, ManMetPen, Gi, Tony en Jascha, bedankt voor jullie positieve reacties.
Al lezend was ik wel…
Lid sinds
1 jaar 4 maandenRol
Al lezend was ik wel benieuwd naar de wending van klein geluk en deze was onverwacht. De smakelijke escape klonk door, dank.
Hoi Raymond, fijn dat je het…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Raymond, fijn dat je het kon waarderen. Bedankt voor het lezen en reageren.
dag Fief Wat een heerlijk…
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
dag Fief
Wat een heerlijk verhaal. Je trekt de lezer mee, en je kan heel ste gebeuren zien gebeuren, want je schrijft het absoluut voortreffelijk vertellend op. Erg realistisch, leuke wending op het einde en een beetje stoutheid erbij ook.
Heel erg van genoten, knap gedaan!
Johanna
Dank je wel voor dit…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Dank je wel voor dit compliment, Johanna.
Ja, mooi gedaan. Vooral ook…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Ja, mooi gedaan. Vooral ook die 'wij-vorm' en de latere nadruk op 'ik' en het heerlijk smakelijke eind.
Dank je, Hadeke.
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Dank je, Hadeke.
Nog 1 dingetje dat me…
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Nog 1 dingetje dat me bezighield: het schuddende vingertje. Ik had geen goed alternatief, maar vond het ook een wat vreemd beeld. Is 'opgeheven zwaaiend' niet passender?
Hadee, ik heb er verwijtend…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hadee, ik heb er verwijtend van gemaakt.
Hoi Fief, Leuk verhaal!…
Lid sinds
6 jaar 7 maandenRol
Hoi Fief,
Leuk verhaal! Het loopt lekker, en ik leef met haar mee. Mooi ook dat "stoute" einde :). Als ik iets moet verzinnen qua miemelpuntjes is:
- De groeiende bovenarmen verwarde mij eerst. Je bedoelt spieren, maar ik dacht eerst dat ze alsnog was aangekomen.
- Ze is van 90 - 80 kilo gegaan, wat percentueel best een verschil is, ik vroeg me af of dat dan maar één gaatje is. Daarnaast is 10 kilo in 2 maanden echt zwaar ongezond. Een kort google-onderzoekje lijkt dat te bevestigen. Ik zou er wellicht dus 5 kilo van maken, of 3 kilo.
Hoi Karel, bedankt voor je…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Karel, bedankt voor je reactie.
Over de afname in gewicht in 2 maanden twijfelde ikzelf ook. Ik heb er daarom 4 maanden van gemaakt. Is nog kort, maar iets realistischer.
"De groeiende bovenarmen verwarde mij eerst" ---> dat de bovenarmen gegroeid zijn, staat er niet. Ze zijn in omvang toegenomen, dus meer spiermassa. Dat is toch wel wat anders.
Jaaa, chocolade. De ultieme…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Jaaa, chocolade. De ultieme gelukbrenger. Nu maar hopen dat de hp niet teveel geluk gaat eten.
Leuk verhaal Fief. Vooral die dokter is goed neergezet. Wat een eikel.
GG,
Taco
Thanks, Taco.
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Thanks, Taco.