Lid sinds

3 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#478 Zomaar een zaterdag

 

Op een regenachtige zaterdagmiddag dwaal ik met Sanne en Merel door een grote kringloopwinkel. We hebben geen doel voor ogen, gewoon lekker rondneuzen. Misschien vindt Sanne er een cadeautje voor een vriendin die binnenkort jarig is. Ineens stokt haar ademhaling en grijpt ze mijn arm.
            “Pap, kijk eens, wat een mooie piano!” roept ze verrukt. Inderdaad, de piano die ze aanwijst is een schoonheid, die zo te zien al een lang en mooi leven achter de rug heeft.
            “Ja mooi,” beaam ik, “maar we hebben al een piano hè?”
            Ze fronst, zet haar armen in haar zij en kijkt mij met een schuin hoofd aan. “Ja, een eléktrische,” zegt ze snuivend.
            “Kopen doen we hem niet,” zeg ik, je kunt maar beter direct duidelijk zijn. “Maar het is wel leuk om te horen hoe hij klinkt.”
            Sanne neemt plaats op de versleten pianokruk, voorzichtig veegt ze met haar vingers over de verweerde toetsen. Haar ogen glanzen. “Misschien is hij al lang niet meer gestemd,” zegt ze.
            “Daar kom je snel genoeg achter.”
            Aarzelend begint ze te spelen. De piano klinkt geweldig. Ze speelt, eerst rustig, dan sneller. Haar rug kromt zich, haar lange blauwgeverfde haren hangen als gordijnen aan weerszijden van haar gezicht. Ik herken het stuk dat ze speelt, het komt uit de film Amélie. Ik zie haar concentratie, ze speelt het stuk uit haar hoofd. Elke noot komt diep bij mij binnen, de tranen lopen over mijn wangen. Sanne heeft het niet in de gaten, ze is één met de piano. Merel heeft mijn arm vastgepakt en leunt tegen mij aan.
            “Mooi hè, pap,” fluistert ze tegen mij. Ik knik.
            We zijn niet alleen. De pianoklanken doen de hele winkel stilvallen. Overal vandaan komen nieuwsgierige bezoekers aanlopen. Ademloos kijken ze naar dat jonge meisje met het paarse haar, wier vingers in een liefdevolle dans met de oude toetsen verwikkeld zijn. Als ze klaar is, klatert het applaus. Ik ben niet de enige die de ogen droogwrijft. Sanne kijkt verlegen om haar heen, haar handen gevouwen in haar schoot.
            “Zo goed was dat nou ook weer niet,” zegt ze zachtjes.
            Ik kniel naast haar, leg mijn handen op haar arm en kijk in haar ogen. “Lieverd, het was prachtig.”

Als we weggaan pakt een verkoopster mij bij de arm. “Meneer, dat was zo mooi. U heeft een bijzondere dochter.”
            Ik glimlach. “Dat weet ik. Twee zelfs.”

 

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi, Martin. Hoe populair de muziek van Amélie ook is, zij blijft prachtig en nog meer, gespeeld door jouw Sanne.

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Martin, ik dacht je verhaal al te herkennen, vooral de naam Amélie triggerde het (opdracht 416). Hier en daar heb je het iets aangepast en het is ingekort. Het is een mooi verhaal, maar ik vind het wel jammer dat je voor een herhaling gekozen hebt.

Lid sinds

3 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ach, wat knullig! Het is inderdaad een bestaand stukje, ik dacht dat ik het ooit bij Proeflezen had geplaatst. Niet dus, my bad, dat had ik zelf moeten checken. Het is een (vanwege de 400 woorden ingekort) stukje uit mijn manuscript, dat begin volgend jaar in boekvorm gaat verschijnen bij Uitgeverij Lucht.

Met dat het een opgewarmd kliekje is, ben ik toch benieuwd hoe de lezers voor wie het nieuw is ernaar kijken.

Mea culpa...

Lid sinds

14 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Auto-plagiaat, oei...

 ...wier vingers in een liefdevolle dans met de oude toetsen verwikkeld zijn Dit vind ik toch wel de mooiste zin!

Lid sinds

9 maanden 1 week

Rol

  • Gewone gebruiker

Met dat het een opgewarmd kliekje is, ben ik toch benieuwd hoe de lezers voor wie het nieuw is ernaar kijken.

Bijzonder van genoten, hoor. Maar het is altijd oppassen met zoiets ja. Eén zeurdingetje: de inspringingen. Waarom? Of was dat een toevallig copy-past restant?

Succes met de uitgave, ik houd het in de gaten.

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Mooi verhaal(d). Ik zie het zo voor me. Over de laatste twee zinnen twijfel ik wat. Het komt op mij wat te correct over. In de trant van: Denk vooral niet dat ik eentje voor zou trekken in waardering. Wat mij betreft stop je na de glimlach, ik geloof op voorhand al dat Sanne en Merel je evenveel waard zijn.

Spannend een boek uitgeven. Ik heb net de eerste stappen naar de uitgave van een roman gezet.

Graag gelezen.

Lid sinds

3 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Over de laatste twee zinnen twijfel ik wat.

Dat begrijp ik, toch vind ik ze functioneel. Juist om te benadrukken dat 'bijzonder' voor mij voor elk van mijn kinderen geldt, of ze nou piano spelen of niet. Je hebt gelijk dat dit verhaaltje op zichzelf dat niet nodig heeft, in de bredere context vind ik het dus wel belangrijk. En zo wik en weeg ik zowat elke regel -tig keer.

Ik heb net de eerste stappen naar de uitgave van een roman gezet.

Wat tof! En maak maar ruimte in je agenda :-D. Een 'first draft' schrijven is al een hele klus, dat omwerken naar iets dat je presenteert aan een uitgever nog veel meer. Maar na de euforie van de handtekening begint het pas, heb ik ontdekt. Holy moly, wat een werk... maar ook een geweldige ervaring. 

Lid sinds

5 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

dag ManMetPen,

Je verhaal is erg charmant, voor mij was het een eerste keer lezen. Ik vind de opbouw goed gedaan, het komt erg realistisch binnen en is erg aangenaam om te lezen. Je hebt het verhaal mooi beschreven en goed gewerkt met dialoog.

Succes met je boek trouwens.

Johanna

   

Lid sinds

6 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi ManMetPen,

Mooi verhaal, waar een simpele dag in een ervaring uitmondt. Het stuk waarop ze op de piano speelt is mooi beeldend geschreven. Qua zeurpuntjes: 
- De piano klinkt geweldig. : deze zin klonk voor mij wat als een stijlbreuk met de verder poëtische/gedetailleerde beschrijving. Misschien is hier een specifiekere beschrijving passend, dat de tonen zuiver zijn, of dat hij klinkt als een piano bij een concert, zoiets. 
- Het kwam mij enigszins vreemd over dat hij aangeeft dat hij Amelié uit de film herkent, terwijl Sanne bij hem inwoont. Het lijkt mij dat ze het (op de elektrische piano) toch thuis al minstens één keer heeft geoefend, zeker aangezien ze het zo ontzettend goed speelt. Misschien is dan een verwijzing dat hij het natuurlijk al kent, maar dat het toch een nieuwe ervaring is op een "echte" piano anders, of misschien hebben ze helemaal geen piano thuis, of misschien zit zij op zolder en hoort hij haar nooit oefenen omdat ze zo verlegen is... naja, het is een zeurpuntje, maar het viel me op.

In ieder geval leuk verhaal, visueel geschreven :).