Herschrijf na feedback

Ik ben net vijf geworden. Mijn oudste broer neemt mij mee op een fietstochtje. Wat een feest! Op de horizontale stang zit een kinderzadeltje met twee voetsteunen. Ik zit dus vooraan en geniet van het zomerbriesje in mijn haren en van de bomen, bloempjes en grassprietjes langs de boswegel. Voor mij lijkt dit een gelukzalige eeuwigheid, maar amper twee dorpen verder komen we op onze bestemming.
Een van mijn bomma's overleed toen ik pas drie was. Haar zus is de doopmeter of peettante van onze papa. We noemen haar Peet.
“Daar is het winkeltje van Peet”, zegt mijn broer.
“Is dit het peperkoekenhuisje?” vraag ik wanneer ik de toog zie die volgestouwd is met snoep. Peet is in de wolken met ons bezoek. Ik mag een zakje vullen met snoepjes en moet er vooral ook voor mijn zusjes en broertjes meenemen.
“Wat is Peet lief”, zeg ik aan mijn broer.
“Zij heeft een peperkoekenhartje”, antwoordt hij.

Peet heeft haar snoepwinkeltje gesloten en woont nu in ons dorp. Ze is een duivel-doet-al. Soms zie ik haar bij mijn bompa, haar zwager. Telkens verwondert mij haar zachte en lieve oogopslag en de spontane hartelijkheid waarmee ze mij begroet. 
“Ik heb voor het carnaval een knalrode jurk gemaakt”, zegt ze fier.
“Ga je weer meestappen in de stoet?” vraagt bompa.
“Zeker, als de lustige weduwe”, lacht Peet.
Zodra zij is vertrokken zegt bompa: “Wat is ze grappig. Haar bezoekjes stemmen mij steeds vrolijk.”

In de nieuwe feestzaal van het dorp wordt een podiumvoorstelling georganiseerd. Met een groepje achttienjarigen hebben wij last minute een choreografie bedacht op de muziek van de negende symfonie van Beethoven. Dit naar analogie met het ballet van de XXe eeuw van Maurice Béjart dat furore maakt. Voor de slotscène willen wij een tiental bloemenruikers in het publiek gooien. Tijd en geld ontbreekt en dan denk ik aan Peet. Natuurlijk wil ze ons helpen en neen, dat moet niets kosten. Ze heeft nog ruim voldoende crêpepapier voorradig. Twee dagen later haal ik de doos met de kunstwerkjes.
“Dag, menneke, de tuiltjes staan klaar”, zegt ze.

Wat is het allemaal lang geleden, maar die dag herinner ik mij als geen ander toen ik haar innig omhelsde en verdronk in de liefste ogen van de wereld. Dag Peet, dag schat.

Eerste versie

Bomma en bompa hoor je niet zoveel meer. Grootouders zijn in Vlaanderen ondertussen ook oma’s en opa’s geworden. Een van mijn bomma’s overleed toen ik pas drie was en heb ik dus niet gekend. Haar zus was al vroeg weduwe en haar kleinkinderen noemden haar Moeke. Bij mij thuis noemden wij haar Peet omdat ze de doopmeter of peettante van onze papa was.

Ik ben net vijf geworden. Mijn oudste broer neemt mij mee op een fietstochtje. Wat een feest! Op de horizontale stang zit een kinderzadeltje met twee voetsteunen. Ik zit dus vooraan en geniet van het zomerbriesje in mijn haren en van de bomen, bloempjes en grassprietjes langs de boswegel. Voor mij lijkt dit een gelukzalige eeuwigheid, maar amper twee dorpen verder komen we op onze bestemming.
“Daar is het winkeltje van Peet”, zegt mijn broer.
“Is dit het peperkoekenhuisje?” vraag ik wanneer ik de toog zie die volgestouwd is met snoep. Peet is in de wolken met ons bezoek. Ik mag een zakje vullen met snoepjes en moet er vooral ook voor mijn zusjes en broertjes meenemen.
“Wat is Peet lief”, zeg ik aan mijn broer.
“Zij heeft een peperkoekenhartje”, antwoordt hij.

Peet heeft haar winkeltje gesloten en woont nu in ons dorp. Ik zie haar af en toe bij haar zwager, mijn bompa. Telkens verwondert mij haar zachte en lieve oogopslag en de spontane hartelijkheid waarmee ze mij begroet. 

In de nieuwe feestzaal van het dorp wordt een podiumvoorstelling georganiseerd. Met een groepje achttienjarigen hebben wij last minute een choreografie bedacht op de muziek van de negende symfonie van Beethoven. Dit naar analogie met het ballet van de XXe eeuw van Maurice Béjart dat furore maakt. Voor de slotscène willen wij een tiental bloemenruikers in het publiek gooien. Tijd en geld ontbreekt en dan denk ik aan Peet. Ze kan als geen ander kleren verstellen en maakt allerhande handwerkjes.

Natuurlijk wil ze ons helpen en neen, dat moet niets kosten. Ze heeft nog ruim voldoende crêpepapier voorradig. Twee dagen later haal ik de doos met de kunstwerkjes.
“Dag, menneke, de tuiltjes staan klaar”, zegt ze.

Wat is het allemaal lang geleden, maar die dag herinner ik mij als geen ander toen ik haar innig omhelsde en verdronk in de liefste ogen van de wereld. Dag Peet, dag schat.