Hij weet het! Hendrik Stoffels durft de controleur van het hoofdkantoor niet aan te kijken. Hij zit zo ver voorovergebogen dat zijn neus bijna het bureaublad raakt en krabbelt vlijtig doedels op papier, maar vanuit zijn ooghoeken ziet hij de man herhaaldelijk zijn kant opkijken met tot spleetjes geknepen ogen. Daarbij had hij ook de boekhouding van afgelopen jaren opgevraagd, en dat was geen veeg teken meer, maar een oorverdovende alarmbel.   

Vijftien jaar lang waren er geen problemen. Controleurs kwamen, bladerden door de boeken en vertrokken. Geen van hen zag hoe creatief Hendrik in de weer was geweest met getallen. Niemand zag zijn gegoochel met cijfers. Niemand ontdekte in het ingewikkelde labyrint van geldstromen het kleine, schattige sluisje dat uitmondde in Stoffels' eigen zakken. Niemand.
Tot nu.

De controleur staat op, bergt zijn papierwerk op in zijn aktetas en verlaat het kantoor zonder een woord te zeggen.
Als verlamd zit Hendrik achter zijn bureau. Wat moet hij doen? Het liefst ging hij er nu als de wiedeweerga vandoor, maar hij is bang om bij de uitgang door de beveiliger in de kraag gevat te worden.
Minuten gaan voorbij, terwijl zijn hoofd zich vult met doemgedachten. Politieverhoren. Rechtszaak. Afkeurende blikken in de straat. Gevangenisstraf.
Hij schrikt op uit zijn dagmerrie als de telefoon gaat. Of hij direct op het kantoor van het filiaalhoofd wil komen,

“Stoffels, ik vrees dat wij afscheid van elkaar moeten nemen.” Het filiaalhoofd steekt al van wal voor Hendrik een voet over de drempel heeft gezet.
Hendrik buigt het hoofd. Ontslag is wel zijn minste zorg. Waarschijnlijk is de politiewagen al onderweg om hem op te halen.
“De hoogste baas is zeer onder de indruk van je vaardigheden,” vervolgt zijn chef, “vanaf morgen werk jij als financieel directeur in het hoofdkantoor. Proficiat, kerel!”