‘Nadine, kom hier!’ blaft hij, zoals gewoonlijk. ‘Het is Sabine, meneer Johan,’ merk ik nauwelijks hoorbaar op. Ongemakkelijk ga ik zitten op de veel te harde stoel die recht voor zijn enorme bureau staat. Onverstoord gaat hij verder. ‘Ik ga een brief dicteren die vandaag verstuurd moet worden!’
Paniekerig begin ik te noteren wat hij zegt, maar ik kan hem niet bijhouden. Ik voel enkele zweetdruppels parelen op mijn voorhoofd en hoop dat ik dit gekrabbel dadelijk nog kan lezen. Hij sluit zijn betoog af met een mompelend ‘breng me een koffie’. In gedachten eindig ik zijn zin met ‘alsjeblieft’ en begeef me naar de krappe kitchenette waar het volautomatische espressoapparaat het leeuwendeel van de ruimte in beslag neemt. Ik plaats een tas op het apparaat en luister hoe de koffiebonen gemalen worden alvorens de hete koffie in de tas loopt. Even flitst de gedachte door mijn hoofd om te spuwen in de koffie, maar ik durf het niet.

Gedwee schuifel ik met de tas in mijn hand naar het kantoor van de baas achteraan in de zaak en zet deze voorzichtig neer op het bureau. ‘Alstublieft, meneer Johan.’ Zijn norse blik blijft onverstoorbaar rusten op het scherm van zijn laptop. Ik hoor de bel van de inkomdeur die geopend wordt.
Net wanneer ik me wil omdraaien, hoor ik hem vragen of ik dat verslag eindelijk af heb. ‘Ik wou er nu aan beginnen,’ breng ik onderdanig uit. ‘Je moet er nog aan beginnen?!’ tiert hij. ‘Wat doe jij hier een hele dag eigenlijk? Waarvoor betaal ik jou?’ raast hij verder. Ik begin te snikken. ‘Ik dacht dat …’ stamel ik. ‘Jij moet niet denken! Jij moet gewoon doen wat ik zeg!’ De tranen biggelen over mijn wangen terwijl ik me sterk probeer te houden.

Ik droog mijn wangen en neem weer plaats achter de receptie. Ik zie dat het de regiomanager is die binnengekomen is. Ze glimlacht naar me, leunt voorover en fluistert: ‘Ik kom je vertellen dat het hoofdkantoor erg tevreden is over jouw werk en je wil promoveren. Jij mag dit kantoor leiden en Johan mag een andere job zoeken.’