Vreemde kwast

'Wat is dit!' briest de man die met een rood aangelopen gezicht de ruimte instapt.
'O jee, Herr Fritzl,' fluistert Michel naast me.
'Uit!' roept Fritzl en kijkt om zich heen.
De lichtbakken worden uitgeschakeld en de camera zakt van een schouder.
'Uit!' vervolgt Fritzl en mept naar de microfoon die boven zijn hoofd bungelt.
'Herr Fritzl,' zegt Ulrich, 'rustig. Je bent ziek.'
'Ziek! Ziek! Terwijl ons meest waardevolle schilderij van zijn plek is gehaald en naar hier gebracht. Weet je wel wat je doet?'
Ulrich opent zijn mond.
'Nationaal erfgoed!' schreeuwt Fritzl.
'Ik was best blij dat hij overspannen thuis zat,' zegt Michel zachtjes tegen mij.
'Zit jij hierachter?' 
Fritzl priemt met zijn wijsvinger richting Michel. Mijn hart bonkt in mijn keel.
'Ja, Herr Fritzl. Alles in overleg natuurlijk. Ik kan je verzekeren dat Ulrich alles deskundig heeft begeleid. We kennen de waarde en de kwetsbaarheid. Dat is precies wat we aan het grote publiek willen tonen. En de weg naar een wetenschappelijk onderbouwde reconstructie.'
'En dit is wat ervan gemaakt wordt? Dit broddelwerk? Een reconstructie! In ons nationaal museum? Welke amateur zit hierachter?'
Ik hoop dat Michel mijn naam niet noemt.
'Ulrich, is dit jouw manier om mij te vervangen?'
Het hoofd van Fritzl is nog steeds dieprood. Ik ruik zijn zweet.
'Jij en jij!' schreeuwt Fritzl richting de mannen die in overall naast de twee bekistingen staan. 'Die daar, inpakken en terughangen!'
'Maar,' zeg ik weer eens veel te zacht.
Michel port in mijn zij en legt een vinger op zijn lippen.
'En deze!' tiert Fritzl. 'Gooi maar in de haard!'
Met grote passen beent Fritzl weg.
Terwijl de rust terugkeert en mijn schilderij voorzichtig in de bekisting wordt geschoven, zegt Michel tegen mij:
'Lisa, de meest geslaagde reconstructie van een meesterwerk ooit.'
'Wat doen we met het originele schilderij?' vraag ik.
'Laat maar staan,' vervolgt Michel, 'zo'n compliment verdient geen vernedering.