In de gangen van het St.-Helena Ziekenhuis heerste een doodstilte, slechts hier en daar bood een flauw lampje wat weerstand tegen de duisternis.

Voor even.

Voetstappen kaatsten tussen de muren. Dokter Alexander Moreau, met een hart dat zijn borstkas dreigde te verlaten, raasde door de gangen. Zijn shift was een rommelige bende - een vrouw met een ontstoken wijsheidstand schreeuwde om een snelle ingreep. Ondanks zijn jongleren met het leven, verloor hij haar aan de dood.

Hij wist dat hij geblunderd had. Zijn Sonja stond op het punt hem de deur te wijzen en dreef hem al weken naar de fles.

De hoofdarts, dokter Vandermerwe, een kerel zo stug als een eiken balk, wachtte. Hun onderlinge gesprekken waren als een zwaardgevecht - altijd op het scherp van de snede. Met nu de tweede medische flater deze week, voelde Alexander de guillotine neerdalen.

Zijn trillende knokkels klopten aarzelend op de deur.

'Binnen!' donderde een basstem. Binnenin leek het alsof de tijd had stilgestaan. Eeuwenoude meubels en dikke gordijnen hielden elke glimp van de avondzon buiten. Vandermerwe, half verborgen in het donker, wees naar de stoel.

Met een droge keel zei Alexander: 'Ik... het was niet de bedoeling, dokter. Echt, ik...'

Vandermerwe stopte hem met een opgestoken agentenhand. 'Het medisch rapport...' Zijn stem klonk kalm, bijna verveeld. 'Je mesje schoot wat uit...'

'Een klungelig moment,' gaf Alexander toe, hij staarde naar zijn handen die sinds kort ochtendshaketen en namiddagtrilden. De artsenorde zou hem verbannen, dat was zeker.

Vandermerwe schoof naar voren en onthulde alzo wat licht. 'Alexander,' zei hij zacht, haast fluisterend. 'Het boekje? Perfect gevolgd.' Hij gooide het rapport als een waardeloze krant in de prullenbak.

De verbazing was af te lezen in Alexander's ogen.

Een zeldzame glimlach verscheen op Vandermerwe’s gezicht. 'Weet je, het universum heeft humor. Die vrouw was mijn ex. Kon dat wijf zagen...' De glimlach werd banaan. 'Maak je geen zorgen. Uitstekend werk!'