#475 Wie o wie?

Wat heerlijk om zo midden in een verhaal te vallen. Een klassieke scene waar je lekker vlot doorheen leest. Nu weet ik alleen niet waarom Catus de moordenaar niet heeft opgepakt, waardoor de butler en/of de kok nog vrij rondlopen...

Ha, een echte Musonius-middernachter! Mooi verweven werelden in Cluedo-suspense met een levensechte willekeurige catharsis, verdulleme.

Salon is zo een van die woorden die een dubbel lidwoord hebben, maar ik zeg al heel mijn leven 'het' salon. Verder een goed bedacht detectiveverhaal, maar waarom het plots ophoudt blijft de vraag. 

Ik voelde me een beginnende puber van twaalf, dan wel een jonge vader van veertig met de ogen op het bordspel. Leuk, leuke twists. Snel en graag gelezen.

Hoi Musonius, ik moet bekennen dat ik in eerste instantie dacht: waar gaat dit verhaal naar toe. Tot het kwartje viel. Goed verzonnen, graag gelezen.

Bevend van opwinding, stond meneer van Amerongen in de deuropening. ---> volgens mij hoort van met een hoofdletter als onderdeel van de naam: meneer Van Amerongen. 
Deze zin vond ik ook verwarrend. Hier staat Van Amerongen nog in de deuropening, terwijl hij drie zinnen later rechtop in zijn bed zit. Als je Van Amerongen toch erbij wil hebben, kun je ook zeggen: Nu ging het gebeuren, dacht meneer Van Amerongen bevend van opwinding. Dan laat je in het midden waar hij zich bevindt.

Het duurde even voor het kwartje viel, maar wat ontzettend leuk geschreven! We blijven achter met het raadsel waarom het verhaal opeens stopte. Ik vind het leuk als niet alles wordt ingevuld in een verhaal.

Verder een fijne afwisseling tussen dialoog, gedachtes en vertellende stukken.

Dank, allen, voor jullie respons.

Uit sommige reacties begrijp ik dat niet duidelijk is waarom het detectiveverhaal plots stopt. Jammer, want ik meende dit voor en tussen de verdullemes wel verklaard te hebben. Ik zal kijken of het duidelijker kan.

Fief,
Dat Van Amerongen in een oogwenk van locatie en positie verandert, hangt natuurlijk ook samen met de plotselinge verdwijning van de detective, verdachten en salon; de gretige lezer, die helemaal in het verhaal zit, wordt er bruut uitgehaald. Dit veranderen, zou voor mij zeker een geval van Kill your darlings zijn, maar ik neem het mee voor een eventuele herschrijf.

Het effect van het grote lege witte niets. Pas na het lezen bedacht ik me dat de hoofdpersoon eigenlijk al wat onraad had kunnen ruiken, omdat er nog maar zo weinig bladzijdes richting het eind - tussen de gelezen pagina en de kaft - overbleven. Precies de charme die een gedrukt boek ten opzichte van een e-book heeft. Maar dit geheel terzijde.

Ik kreeg ook een aangenaam Cluedo gevoel en vind het een mooie ode aan het sterke verhaal dat een lezer een totaal andere omgeving in kan trekken en waar een 'wit eind' niet te aanvaarden is.

Mooi verhaal(d).

Machtig gepuzzeld en toch leest het supervlot. Detective Catus (zelf nog zoekend naar waarom ie geen Cactus heet) die Amerongen wordt, droom en werkelijkheid verweven en geniaal het probleem van de witte pagina opgelost, en dit alles op verschillende meta-niveaus.

Prachtwerkje! ZGG!

Dank, Hadeke en Tony.

Ik ben onderhand heel nieuwsgierig naar Cluedo. Een tijdje geleden kocht ik het bij de kringloop, maar ik heb het nog nooit gespeeld.

Achter zijn rug wordt detective Catus door zijn helper en zijn secretaresse wel Cactus genoemd, vooral als hij prikkelbaar is en stekelige opmerkingen maakt, maar dat kan hem maar beter niet ter ore komen.

Hahaha, goed man! Heerlijke twist naar de boeklezende Van Amerongen, en een mooi slot.

Jouw verhaal doet me denken aan Italo Calvino maar dan met Musonius schrijfstijl.

Heerlijk stukje, de lichte verwarring nodigt uit tot nogmaals lezen. Al was ik na simpele, doch effectieve zinnen zoals “de knieeen knikten” eigenlijk al overtuigd van je schrijven. 

Dank, Manmetpen, Odile en Nestul, voor jullie respons.