Het was op een zonnige dag in mei toen ik onze koordirigent ontwaarde in een plantenbak.
Ik wist niet zo goed wat ik hiervan moest denken. Daar zat hij op zijn knieën, tussen bloeiende krentenboompjes en heesters. Zijn kale kruin, rijzend uit de rododendron, geleek een reusachtig ei in een kleurrijk vogelnest. Was hij iemand aan het bespieden? De plantenbak maakte deel uit van een rij die het goed gevulde terras van Café Diable afschermde van het drukke stadsverkeer.
Onze blikken kruisten elkaar. Even leek hij te schrikken. Hij legde zijn vinger tegen de lippen, wenkte mij en gebaarde mij naast hem plaats te nemen. Verbouwereerd zette ik mij neer op de rand van de bak.
“Moet je opletten”, sprak hij op samenzweerderige toon en wees met zijn neus naar de mensen aan de tafels. Uit zijn zak haalde hij een piepklein cymbaaltje en tikte ertegen met zijn trouwring. “Ping!” Als op commando gleden vele handen in tassen, broekzakken, vestzakken en jaszakken en mobiele telefoontjes kwamen naar boven.
“Frappant, nietwaar!“ fluisterde hij opgewonden. Ik knikte. Ontsteld keek ik naar het telefoontje in mijn rechterhand. Haastig stopte ik deze terug in mijn broekzak. Ook op het terras waren de meeste telefoons inmiddels weer verdwenen of opzij gelegd.
De dirigent boog zich naar mij toe. “Een tijdje terug zat ik in de consertzaal. Toen tijdens de uitvoering een triangel klonk, zag ik een aantal mensen naar hun mobieltje grijpen. Sindsdien ben ik op zoek gegaan naar de 'ping' die de meeste mensen in beweging brengt. En vooralsnog is dat deze.” Weer tikte hij tegen het metaal. Niet alleen op het terras werd gereageerd. Wandelaars vertraagden hun pas en een fietser slingerde gevaarlijk toen hij in zijn kontzak greep. Ik maakte me klein, want ik zag een paar mensen achterdochtig onze kant op kijken. Dat had de maestro blijkbaar ook in de gaten. Hij stopte zijn muziekinstrument snel in zijn zak en bestudeerde aandachtig een vogel in de lucht.
“Afijn,” zei hij toen de rust was weergekeerd, “ik stap maar eens op. We zien elkaar bij de volgende repetitie.” Bij wijze van afscheid tikte hij nog eenmaal tegen het cymbaaltje. Ongewild schoot mijn hand weer richting broekzak.

Als tegenwoordig mijn telefoon geluid maakt, kijk ik toch even om mij heen om te zien of er geen dirigent in de plantenbak zit.