aangepaste versie

Had ze dat laatste spelletje Wordfeud nou maar niet gespeeld. Dat verdomde woord kostte haar te veel tijd en nu gaat het erom spannen. Ze doet nog snel een turboplas, grist haar tas mee en sprint de voordeur uit.

In de verte ziet Mia de bus naderen; het is een fotofinish wie het eerst bij de halte aankomt. Bezweet stapt ze in en graait hijgend in haar tas naar haar telefoon om slechts een gapende leegte te ontdekken op de plek waar deze zich behoorde te bevinden. De paniek slaat toe.
‘Kan het effe wat sneller, dame,’ moppert een passagier achter haar. ‘Er zijn mensen die naar hun werk moeten.’
‘Mijn ov-kaart staat op mijn telefoon,’ verontschuldigt ze zich.
‘Pak dan gewoon je pinpas!’

Nadat ze is ingecheckt, gaat ze op zoek naar een vrije plaats. Een vrouw met een jongetje op schoot wijst naar de zitplaats naast haar.
In gedachten gaat Mia haar gangen na en dan ziet ze – zo helder alsof ze op dit moment weer in de badkamer staat – haar telefoon liggen op het kastje naast het toilet. In trance strekt ze haar arm uit, maar voelt slechts de vettige hoofdhuid van de kale man voor haar. Deze draait zich met verontwaardigde blik naar haar om, snel trekt ze haar hand terug. ‘Oh, sorry!’

Het zweet breekt haar nu echt uit.
‘Mijn telefoon,’ informeert ze ongevraagd de vrouw naast zich. ‘Vergeten!’
‘Dat is balen.’
Ze kijkt de vrouw aan. Dit is meer dan balen, de wereld vergaat! Hoe weet Facebook nu wat de ze aan het doen is? Hoe informeert ze haar TikTok-volgers over haar laatste outfit? Al die laatste nieuwtjes in de Whatsappberichten die ze nu mist; is ze straks spuit elf die als laatste reageert.
Haar duimen bewegen onrustig heen en weer, emoticons buitelen door haar hoofd.

Dan ziet Mia het speelgoedmobieltje in de handen van het jongetje. Ze grist het ding uit zijn handen. Even is hij overdonderd, maar dan zet hij het op een luidkeels blèren. Ze hoort het niet; het vasthouden van het kindertelefoontje voelt zo goed en de toontjes klinken levensecht. Haar vingers tikken, scrollen en swipen over het nepscherm terwijl het kind verwoede pogingen doet zijn speeltje terug te krijgen. De passagiers om haar heen kijken geamuseerd, vol afgrijzen of medelevend toe. Enkelen wijzen hoofdschuddend naar hun voorhoofd.
De moeder trekt het speelgoed uit Mia’s handen. ‘Idioot mens! zoek hulp!’
 

------------------------------------------

Eerste versie

In de verte ziet Mia de bus naderen en ze trekt een sprint; het is een fotofinish wie het eerst bij de halte aankomt. Dat ene woord op Wordfeud kostte haar vanmorgen te veel tijd waardoor ze te laat van huis ging.
Bezweet stapt ze in en houdt de ov-chipkaart tegen de kaartlezer. Na de bevestigende piep gaat ze op zoek naar een vrije plaats in de overvolle bus.
Ze kijkt vragend naar een vrouw met een jongetje naast zich. De vrouw knikt en neemt het manneke op schoot om plaats te maken.

Meteen gaat Mia op zoek naar haar telefoon, maar waar ze verwachtte hem te vinden, ontwaart ze een gapend gat. Systematisch haalt ze alle spullen uit haar tas. Haar bange vermoedens worden bevestigd: geen telefoon! In paniek gaat ze haar gangen na. Waar zag ze haar dierbaarste bezit voor het laatst?
Dan – zo helder alsof ze op dit moment weer in de badkamer staat – ziet ze haar telefoon liggen op het kastje naast het toilet. In trance strekt ze haar arm uit, maar voelt slechts de vettige hoofdhuid van de kale man voor haar. Deze draait zich met verontwaardigde blik naar haar om, snel trekt ze haar hand terug. ‘Oh, sorry! Neem me niet kwalijk.’

Het zweet breekt haar nu echt uit.
‘Mijn telefoon,’ informeert ze ongevraagd de vrouw naast zich. ‘Vergeten!’
‘Ja, dat is balen.’
Ze kijkt de vrouw vol ongeloof aan. Balen? Dit is meer dan balen, het is alsof de wereld vergaat! Hoe kan ze nu Facebook laten weten wat ze aan het doen is? Hoe informeert ze haar TikTok-volgers over de outfit die ze draagt? Ze mist nu ook alle laatste nieuwtjes in de Whatsappberichten; is ze straks spuit elf die reageert.
Haar duimen worden onrustig en beginnen ontwenningsverschijnselen te vertonen. Emoticons buitelen door haar hoofd.

Dan ziet Mia het speelgoedmobieltje in de handen van het jongetje. Ze grist het ding uit zijn handen. Even is hij overdonderd, maar dan zet hij het op een luidkeels blèren. Ze hoort het niet; het vasthouden van het kindertelefoontje voelt zo goed en de toontjes klinken levensecht. Haar vingers tikken, scrollen en swipen over het nepscherm terwijl het kind verwoede pogingen doet zijn speeltje terug te krijgen. De passagiers om haar heen kijken geamuseerd, vol afgrijzen of medelevend toe. Enkelen wijzen hoofdschuddend naar het voorhoofd.
De moeder trekt het speelgoed uit Mia’s handen. ‘Idioot! zoek hulp!’