#473 - Een komkommer om van te smullen

'Jos!' roept Sonja met een stem als een Greenpeace-activiste op steroïden. 'Zie je mijn outfit?'

Jos kijkt niet op.

Sonja rolt met haar ogen. 'Ik hees me in dit ding om indruk op je te maken, idioot!'

Jos zucht, zijn blik standvastig op het schermpje van het toestel in zijn handen, zijn vingers tokkelen.

Eergisteren paradeerde Sonja in haar minirok, rode pumps tot over de knieën, borsten gespannen in een vijf maten te klein K3-T-shirtje en geblondeerde haren in een dot over de Meir. Niemand keek op. Iedereen beitelde hun smartphonescherm, als zombies die een bloedfonteinserie bingewatchen.

Zoals Jos nu.

Zelfde verhaal gisteren. Ze treinde naar Eindhoven - buiten haar straal, maar een vaste klant. Alle mannenogen prikten op hun Samsungs. In het midden van het wagongangpad rukte ze haar string uit, spreidde haar benen en schreeuwde luid: 'Gratis bloem te plukken.'

Nul reactie. 

Dertig seconden later bulderlachte een gozer - kaal maar met zwartbaard - op het stoeltje tegenover haar. Hij keek niet op van zijn iPhone. Op zijn schermpje sprong een obese kip op de rug van een varken.

'Jos, jij varken!' roept Sonja. 

Jos blijft smartphonestandbeeld.

Waarom denkt ze nu aan die keer dat ze voor Piet - haar vaste uit Poperinge - plat op de buik op bed moest, aars omhoog en billen opengetrokken. Omdat ze schrok toen hij een iPad op haar kont monteerde?

‘Wattefuk, Piet?’ Het geluid vervormde door haar slipje in de mond. Piet gromde en de titeltrack van Spiderman klonk.

De wereld is om zeep, denkt Sonja.

Piet vervaagt en haar moeder verschijnt.

Haar moedertje nodigde haar vanmorgen uit - via Whatsapp. ‘Hapje eten bij Jules Crapule? 1300!’ 

Sonja komt altijd wanneer gevraagd, dus stipt op tijd arriveerde ze aan de tafel waar haar moeder swipende was. 

“Hey mams!”

Haar moeder wees - zonder opkijken - naar de bestel-QR-code en sprak de rest van de lunch geen woord.

‘Duiveltoestellen,’ dacht ze.

‘Actie!’ denkt ze.

Sonja trekt haar jurk uit, neemt haar iPhone, loopt naar de keuken, plukt een komkommer uit de frigo - de allerdikste - en laat de iPhonecamera - 42 megapixels! - twintig keer flitsen.

Wanneer ze terug naar de woonkamer stapt, zit Jos nog gebeeldhouwd. Ze kijkt naar zijn armspieren waar ze verliefd op werd. Ze tuurt naar zijn borsthaar waar ze in wegdroomde.

Jos-phone piept driemaal.

'Vet Son! Jouw nieuwe fotoserie op OnlyFans is geniaal!'

De lul keek niet op, denkt Sonja.

'Zo'n komkommer wil ik ook wel,' zucht Jos.