#472 De zittenblijver [bijgeschaafde versie]

In een nostalgische bui was meneer van Amerongen in het stoeltje gaan zitten en daar zat hij nu nog.

Weinigen daalden de trap af naar het souterrain van de  kringloopwinkel. De aanblik van opknappertjes, ontmantelde fietsen en ongesorteerde, beduimelde spullen deed de meesten halverwege rechtsomkeer maken.
Van Amerongen vond het echter heerlijk om te struinen langs wankele tafels, gehavende banken en gammele nachtkastjes, daarbij fantaserend over de rol die zij hadden vervuld in het leven van anderen. Dit keer vond hij een stoeltje dat hem terugvoerde naar zijn eigen jeugd. Voor even was hij weer het jongetje dat na de zomervakantie op school kwam en een kreet van vreugde slaakte bij het zien van de nieuwe stoelen. Ze leken niet bijzonder: metaal met houten rugleuning en zitgedeelte waarin schroeven zaten die koud aanvoelden aan je benen als je een korte broek droeg. Toch hadden ze iets heel sjieks: armleuningen.
Gelijktijdig met het jongetje in zijn herinnering zette hij zich in de stoel, legde zijn armen op de leuningen en mat zich het gezicht aan van een deftige fabrieksdirecteur die een arbeider ontboden had.
Minutenlang trokken oude klasgenootjes, meesters en juffen aan zijn geestesoog voorbij. Toen vond hij het tijd terug te keren naar het heden en stond op.
Althans … dat was de bedoeling.
De stoel leek zich inmiddels te hebben gehecht aan zijn gastheer en verhinderde deze een verticale positie aan te nemen.
”Verdulleme, wat zullen we nou …!”
Van Amerongen was niet dik, maar het stoeltje was niet geschapen voor zijn volgroeide gestel. Hij zat klem.
Ik kon er in, dus ik kan er ook weer uit, dacht Van Amerongen. Een aannemelijke theorie waar de praktijk  openlijk de spot mee dreef. Hij kon worstelen wat hij wilde, de stoel liet hem niet los. In een poging zich dunner te maken, trok hij zijn overhemd en gilet omhoog. Het gevolg was dat de leuningen diep in zijn vel sneden en elke beweging aanvoelde alsof hij geknepen werd. Tranen van pijn en frustratie welden op in zijn ogen. Doembeelden van ginnegappend publiek, brandweerlieden met ijzerzagen en persfotografen die zijn benarde ogenblikken vereeuwigden, drongen zich aan hem op.
Meneer van Amerongen besloot in paniek te raken. Zijn ademhaling klonk gejaagd, zijn hart sloeg op hol en zweetdruppels parelden langs zijn slapen. Woester en woester vocht hij voor zijn vrijheid, tot hij zijn evenwicht verloor en met stoel en al tegen de grond kletterde.
Versuft en verslagen bleef hij liggen.
Van Amerongen keek aan tegen een meubelhondje dat iets verderop stond. Langzaam ontvouwde zich een plan in het hoofd van de geplaagde man. Op handen en voeten kroop hij er naartoe. De stoelpoten priemden daarbij als vier opgeheven staarten in de lucht.
Met onbeschrijfelijk veel moeite wist hij zich met het vergroeide schoolmeubilair op het hondje te hijsen. Als hij de poten zo ver mogelijk naar voren schoof, kon hij met zijn voeten het ding voortbewegen. Twee fietswielen bond hij vast aan de armleuningen. Vervolgens nam hij een deken en legde die over zijn schoot. Hij rolde naar een spiegel, bezag zijn werk en knikte goedkeurend. De spiegel toonde een man in een rolstoel. Met deze creatie zou hij onopvallend het pand  kunnen verlaten. Op een rustige plek kon hij zijn neef bellen om hem te helpen. Van Amerongen reed een paar rondjes. Het ging moeizaam, maar oefening baart kunst. Een zucht van verlichting ontsnapte, hoop gloorde en zijn zelfvertrouwen groeide.
Tot hij bij de trap kwam.

***

[Oude versie]

In een nostalgische bui was meneer van Amerongen in het stoeltje gaan zitten en daar zat hij nu nog.

Weinigen daalden de trap af naar het souterrain van de  kringloopwinkel. De aanblik van opknappertjes, ontmantelde fietsen en ongesorteerde, beduimelde spullen deed de meesten halverwege rechtsomkeer maken.
Van Amerongen vond het echter heerlijk er te schatgraven. Deze keer viel zijn oog op een stoeltje dat hem herinnerde aan vroeger. Prompt was hij weer het jongetje dat na de zomervakantie op school kwam en een kreet van vreugde slaakte bij het zien van de nieuwe stoelen. Ze leken niet bijzonder: metaal met houten rugleuning en zitgedeelte waarin schroeven zaten die koud aanvoelden aan je benen als je een korte broek droeg. Toch hadden ze iets heel sjieks: armleuningen.
Gelijktijdig met het jongetje in zijn herinnering zette hij zich in de stoel, legde zijn armen op de leuningen en mat zich het gezicht aan van een deftige fabrieksdirecteur die een arbeider ontboden had.
Minutenlang trokken oude klasgenootjes, meesters en juffen aan zijn geestesoog voorbij.
Toen vond hij het tijd terug te keren naar het heden en stond op.
Althans … dat was de bedoeling.
De stoel leek zich inmiddels te hebben gehecht aan zijn gastheer en verhinderde deze een verticale positie aan te nemen.
”Verdulleme, wat zullen we nou …!”
Van Amerongen was niet dik, maar het stoeltje was niet geschapen voor zijn volgroeide gestel. Hij zat klem.
Ik kon er in, dus ik kan er ook weer uit, dacht Van Amerongen. Een aannemelijke theorie waar de praktijk de spot mee dreef. Hij kon worstelen wat hij wilde, de stoel liet hem niet gaan. In een poging zich dunner te maken, trok hij zijn blouse en gilet omhoog. Het gevolg was dat de leuningen diep in zijn vel sneden en elke beweging aanvoelde alsof hij geknepen werd. Tranen van pijn en frustratie welden op in zijn ogen. Doembeelden verschenen van besmuikt lachend publiek, brandweerlieden met ijzerzagen en persfotografen die zijn benarde ogenblikken vereeuwigden.
Meneer van Amerongen besloot in paniek te raken. Zijn ademhaling klonk gejaagd, zijn hart sloeg op hol en zweetdruppels parelden langs zijn slapen. Hij negeerde alle pijn en vocht woester en woester voor zijn vrijheid, tot hij uitgleed en met een smak op de vloer belandde.
De klap kalmeerde hem.
Van Amerongen krabbelde op en keek rond. In zijn hoofd vormde zich een plan. Hij schoof naar een meubelhondje en plaatste de stoel hierop. Als hij de poten zo ver mogelijk naar voren schoof, kon hij met zijn voeten het ding voortbewegen. Twee fietswielen bond hij vast aan de armleuningen. Vervolgens nam hij een deken en legde die over zijn schoot. Hij rolde naar een spiegel, bezag zijn werk en knikte goedkeurend. De spiegel toonde een man in een rolstoel. Met deze creatie zou hij onopvallend het pand kunnen verlaten. Op een rustige plek kon hij zijn neef bellen om hem te helpen. Van Amerongen reed een paar rondjes. Het ging moeizaam, maar oefening baart kunst. Een zucht van verlichting ontsnapte, hoop gloorde en zijn zelfvertrouwen groeide.
Tot hij bij de trap kwam.