#472 - De ster van de avond

Eva's Leboutins tikten op de straatstenen, ze baande zich door de Meir, op weg naar het meest exclusieve feest van het jaar. In haar fonkelnieuwe gouden Guccijurk zou ze de ster van de avond zijn. De muziek dreunde al van verre en de lichten flitsten door de ramen.

Binnen waanzinden honderden dansende lichamen, felle lichten en boemknallende techno. Eva liet zich meevoeren door de menigte en genoot van de energie. Ze danste als een gouden sidderaal en haar oog viel op een gozer aan de bar. Hij glom als een pas geslepen diamant in de ochtendzon, met zijn kale schedel als een discobal, piercings en tatoeages die bijna elk zichtbaar deel van zijn lichaam bedekten.

Hun blikken kruisten elkaar en hij wenkte haar. Eva dartelde naar hem toe, nieuwsgierig naar deze mysterieuze vreemdeling. 'Hey,' zei hij met een grijns, 'ik ben Max.'

Eva glimlachte terug. 'Eva.'

Max toverde een klein flesje uit zijn zak en hield het omhoog. 'Zin in wat magie?'

Eva aarzelde. Zou ze durven?

'Sterrenstof?' lachte ze.

De opwinding van de avond en de intrigerende duisterblik in Max' ogen overtuigden haar. Ze nam een slokje en meteen trok een warme gloed door haar lichaam. De beats knalden luider, de stroboscoop flitste feller en ze voelde zich vrijer dan ooit tevoren. Zonder aarzeling kwakte ze de rest van het flesje ook in haar keelgat.

Ze danste wild, haar lichaam één met de hihats en de bassen, en Max danste met haar mee, hun bewegingen synchroon. Na wat uren leken, nam Max haar mee naar buiten, naar een steegje waar een bordje “Max’ Tattoo” hing.

'Zin om mijn wereld te zien?' vroeg hij.

Eva knikte, al knikte vooral het drankje. In de tattooshop was het een wirwar van tekeningen, inktflessen en tatoeage-apparaten. Max showde haar de verschillende ontwerpen, elk met een eigen verhaal.

Eva's ogen werden zwaar en voordat ze het wist, viel ze in slaap op een van de behandelstoelen.

Toen Eva wakker werd in Max' tattooshop, voelde ze een ongemakkelijke zwaarte in haar hoofd. Ze keek om zich heen, haar gouden Gucci glimde op de tafel en Max was nergens te bekennen. Ze stond op, greep haar jurk, trok het over haar hoofd en glipte de winkel uit.

De zon was al op en de stad ontwaakte. Mensen staarden haar aan. Sommigen fluisterden, anderen wezen, en een paar riepen nare scheldwoorden naar haar. Ze versnelde haar pas. Gouden Gucci en Leboutins in de ochtend, okay mensen, dit is toch Antwerpen?

Eenmaal thuis, schopte ze haar naaldhakken uit en rende ze de trap op naar de badkamer. Ze draaide de kraan open en waste haar gezicht, hopend dat het koude water haar zou helpen wakker te worden en de herinneringen van de vorige nacht terug zou brengen.

Toen ze opkeek naar de spiegel, viel haar mond open van verbazing. Daar, op haar voorhoofd, fonkelden twaalf sterretjes. Ze raakte ze voorzichtig aan, hopend dat ze zouden verdwijnen, maar ze waren echt.

'Dat was niet de bedoeling…' stamelde ze. 'Hoe is dit zo ver gekomen?'