Ze hield van de nacht. Ze hield ervan als het langzaamaan steeds stiller werd op straat. En als het helder genoeg was, kon ze de sterren zien. Op een of andere manier gaf dat haar rust, te weten dat er nog een hele wereld schuil ging achter de hare, groots en tijdloos. Maar het was geen nacht. Deze donkerte had een dreigende ondertoon, alsof met het zonlicht ook het leven uit de wereld weggezogen werd. Wat haar het meest beangstigde was dat ze niets kon doen. Ze was overgeleverd aan de elementen.

Ze had zich haar pensioen anders voorgesteld. Ook in haar werkzame periode had ze geen regie gehad over de gebeurtenissen in haar leven, het waren anderen die over haar beslisten. Maar ze was tenminste niet alleen geweest. Samen met haar tweelingzus fantaseerde ze over toekomstige vakanties, ze sloten weddenschappen af en roddelden erop los in de stille uurtjes op zolder. Samen met haar zus had ze alles aangekund.

Ze herinnerde zich de spanning die ze voelde als ze van zolder werden gehaald. De stress van de moeder die nog van alles moest regelen, de kinderen die door het huis stuiterden van opwinding. Op die momenten voelden ze zich deel van de familie. Maar bij de verhuizing waren ze zonder blikken of blozen bij het grofvuil op straat gezet. En toen ’s avonds een groepje baldadige jongeren voorbij kwam, hadden ze haar op het dak van een elektriciteitshuisje gesmeten. De volgende morgen werd haar zus samen met de andere spullen in een vuilniswagen werd afgevoerd. Ze mistte haar.

Een lichtflits verlichtte de hemel, gevolgd door een droge knal. Ergens hoopte ze dat de bliksem haar zou treffen en dat het in één klap voorbij zou zijn. Maar ze vermoedde dat haar aanwezigheid gewoonweg te onbeduidend zou zijn.