Dag Neeldw, dank voor je verhaal en welkom op dit forum. Je trakteert ons op een heel fijn huiselijk gezinsscènetje. Leuke actie van de vader. Juist op dit scènetje heb ik dan ook een paar adviezen, die niet meer zijn dan dat. Het geluk dat Lina voelt, zou ik niet benoemen, maar laten blijken uit wat ze doet. De zin "Haar gezin, haar thuis..." bijv. Laat ze lekker meedansen, lachen, glunderen, dan snappen we wel wat ze voelt. En dat ze dit moment voor altijd wil herinneren, kun je ook beter zonder het cliché beschrijven in hoe ze kijkt, hoe ze zit of iets dergelijks. Verder zou ik in dit huiselijke tafereel niet kiezen voor grote woorden als "smekend" en "hulpeloos". Ben benieuwd hoe de andere auteurs je hierin verder kunnen helpen.

Pobeer elke nieuwe zin op een nieuwe regel te plaatsen omwille van de duidelijkheid. Ze "dansten"door de kamer. Op haar gezicht lag een grote grijns. Hoop dat je iets hebt aan deze zeurtjes.

Hoi Neeldw, van mij ook een welkom op het forum. Ik sluit me aan bij de opmerkingen van Raymond. Verder graag gelezen.

Als je de gesproken zinnen onder elkaar zet, zie je beter wie wat zegt.
Het is ook niet helemaal duidelijk vanuit wie je het verhaal schrijft. Is het vanuit Faye of vanuit de moeder? De ene keer zeg je Lina, dan weer zeg je haar moeder. 
Je noemt ook erg vaak de naam van Faye. Waar het duidelijk is dat het om haar gaat of dat zij iets zegt, kun je zij of haar gebruiken.

Haar gezinnetje, haar thuis, hoe had ze zo geluk kunnen hebben in het leven? Dacht ze stilletjes ---> "Dacht ze stilletjes" kun je weglaten. Als het niet tussen aanhalingstekens staat, is het wel duidelijk dat ze het dacht. Denken doe je bovendien in stilte. 

‘’het was een ongelukje’’.  ---> de punt moet vóór de ah-tekens staan.

Lief verhaal en lieve verhalen zijn fijn om te lezen. Het heeft ook een begin, een midden en een einde. Je zegt tweemaal dat de moeder het in zich wil opnemen. Ik zou kiezen om het eenmaal aan het einde te zeggen.