De laatste keer dat ik als kind verhuisde, was toen ik negen jaar oud was. Ander dorp, andere school, andere kinderen.
Zelfde ik.

Ik wilde de verhuizing niet, ik hield niet van verandering. Nog steeds niet. Maar vanzelfsprekend vroegen mijn ouders niet naar mijn mening. Dat deden ze nooit.

Net als op mijn oude school, wisten de pesters me er feilloos uit te pikken. Maar al met al was mijn basisschooltijd zo slecht nog niet. Ik kon goed meekomen met de lesstof, had een hekel aan gym, maar blonk uit in taal en spelling.
Thuis werd nooit gevraagd hoe ik me voelde, maar hoe mijn punten waren. Ik deed mijn uiterste best om mijn ouders tevreden te stellen. Ik was het stilste kind in de klas, hoorde er nooit echt bij, maar ik had enkele vriendinnetjes en was over het algemeen vrij gelukkig.

Maar toen werd ik twaalf en veranderde alles, weer. Andere school, in een andere stad, andere leraren. Zelfde ik.

Waar ik voorheen met de spreekwoordelijke vingers in mijn neus goede punten haalde, moest ik nu veel meer moeite doen. En waar voorheen samen willen spelen voldoende was om vriendinnetjes te maken, golden er nu complexere sociale regels.
Ik wilde controle houden, over mijn schoolprestaties, mijn vriendschappen, mezelf. Falen was geen optie. Maar al die dingen glipten door mijn vingers. Ik voelde dingen die ik niet wilde voelen. Ik was jaloers op mijn slankere en slimmere klasgenootjes, geïrriteerd door de leraren die te moeilijk deden, kwaad op mezelf omdat ik niet beter mijn best deed. Verdrietig dat ik niet meer zorgeloos buiten kon spelen. Het enige waar ik controle over had was mijzelf. En mijn lijf. Niet eten vlakte al die nare gevoelens af. Zorgen dat ik honger had, was beter dan al die andere gevoelens. Ik at minder en minder en mijn omgeving liet zich om de tuin leiden.
Tegen mijn veertiende leefde ik op één appel per dag en als ik die weg kon laten, deed ik het. Mijn haar viel uit, ik had het voortdurend koud, mijn punten bleven achter, maar niemand zag, of wilde zien, wat er aan de hand was.
Hoe slecht het ook ging, hoe minder ik at, des te beter ik me voelde. Totdat ik brak. In de derde kregen we een nieuwe mentrix. Toen ik in de eerste schoolweek, die altijd veel spanning meebracht, voor de derde keer flauwviel, ving zij me op. Letterlijk én figuurlijk. Zij was de enige die zag wat er speelde en de enige die, uiteindelijk, tot me door wist te dringen. Ik ben haar nog altijd dankbaar.

Nu, vele jaren later, sta ik met mijn bord eten in mijn hand bij de prullenbak. De rucola en boontjes kijken me verwijtend aan. ‘Ik heb geen honger,’ denk ik verontschuldigend, ‘ik heb te veel stress.’
Toch dwing ik mezelf terug naar de tafel, ga zitten en eet mijn bord leeg. Nou ja, bijna leeg.

Nieuwe baan, nieuwe mensen.
Zelfde ik.
Maar toch een beetje anders.