#470 Het anorexiaspook in jezelf

De stoel die al weken niet meer bezet is, doet me nu ineens sidderen. Echt veel contact hebben we niet, maar toch beschouw ik Sarah altijd als een krachtige aanwezigheid. Een soort stabiele factor in de klas, een gevoel dat het zonder haar een chaos wordt. Maar misschien denk ik dat alleen maar omdat ze van schrijven houdt, schrijvers zijn altijd leuk. Milou wil niet zeggen wat er met haar aan de hand is. Tegen mij niet, want niemand zegt ooit wat tegen mij, maar volgens mij zegt ze het tegen anderen ook niet. Misschien weet ze het gewoon niet en durft dat niet toe te geven, of misschien denkt zij vooral zelf dat ze Sarah's goede vriendin is of zoiets.

'Voor ik met de les begin, nog even een mededeling,' begint mevrouw Kopjes. Ze kijkt de klas strak aan, het teken dat ze nu weer haar mentrix-rol heeft aangenomen. Iedereen in de klas lijkt wel te beseffen waar dit over gaat, zelfs de populaire jongens verroeren zich niet.
'Jullie zullen je wel afvragen wat er met Sarah aan de hand is...'
'Ja, dat willen we nu wel weten toch,' zegt Milou opvallend hard. Er klinken een paar zuchten en tssk's. Kopjes schudt zachtjes het hoofd.
'Ik heb contact gehad met haar en haar ouders. Sarah heeft problemen met voldoende eten binnen te krijgen. Daardoor heeft ze erg weinig energie en kan de lessen niet volgen. Het is nog niet duidelijk wanneer ze weer terugkomt.'
Het gekraak van Pringles klinkt uit de hoek van de populaire jongens. Ik stel mezelf voor als held die de chipsbus afpakt en op het bureau van Kopjes neerzet, prekend dat dit 'behoorlijk respectloos naar Sarah toe is'. Wetend dat mijn positie zo niet in elkaar zit, sta ik mezelf soms nog wel toe om te dromen.
'Zijn hier nog vragen over?'

*

Eigenlijk is ze niet echt veranderd, ze heeft hooguit wat levenswijsheden met zich meegenomen. Misschien was ze ook al goed zoals ze was, was alleen dat kleine dingetje waarvan ik er later achter kwam dat ze het 'anorexia nervosa' noemen haar sta-in-de-weg.
'Het voelt wel fijn dat ik er nu meer achter ben gekomen, waar dit allemaal vandaan kwam. En nog beter dat ik nu ook anderen die er last van hebben, kan helpen.'
Sarah zet rustig de cappuccino terug op het bijzettafeltje en kijkt rond over het verder lege terras. Terwijl ik haar in me opneem kijk ik naar de dikte van haar armen. Of er ribben te tellen zijn, de grootte van haar borsten, of er nog iets van vetrollen op haar buik zitten. Automatisch concluderend dat ze nog steeds mager is, maar niet meer dat ongezonde heeft. Eigenlijk zou ik me kapot moeten schamen voor deze ongevraagde 'anorexiakeuring'.
'Hierover gesproken; ik heb het idee dat de dingen waar we tegen aan zijn gelopen best op elkaar lijken. Hoe ben jij ermee omgegaan?'
Een flinke slot latte is genoeg om me het verhaal te doen vertellen. Het voelt alsof ik een betoog houd over psychologische problemen, op een psychologenconferentie met experts die de tekst al gelezen hadden. Het compleet ontbreken van de onwennigheid voelt vreemd aan, maar zal een reden hebben. Het leven zal me iets mee willen geven met deze weliswaar geplande, maar toch als toevallig aanvoelende ontmoeting.