#468 Op bezoek

Minder clichématige variant(en) op 'Partir, c'est mourir un peu.' Natuurlijk is de dood vele malen erger dan geheugenverlies, al kan het leven weer zo zwaar zijn dat men dood wil, wat dan weer rot is voor de nabestaanden, totdat. En de open deur nog dat het hier anders wel erg vol zou zijn. Sterfelijkheid is ook een motor, parafraseer ik een andere inzending. Enfin, al snel grotesk met de dood.

Mijn zoon van drie, daar ben ik nog wat zwanger van, want nooit kan ik de deur uit zonder hem, zo zit hij aan me vast; zo ongeveer is iemand met dementie al een beetje dood.

Is het pure liefde voor taal, het citaat in drie talen? Het geheel wil voor mij maar geen verhaal worden. Meer een mijmering.

Hoi Schmetterling, het verhaal zelf vind ik mooi, de inleiding is naar mijn smaak te lang. Het weerhoudt naar mijn idee de lezer om in het verhaal te komen, als ze al niet afhaken voor ze bij het verhaal zijn en dat is jammer.

Kruidnagel, bedankt om te reageren. Is het voor jou geen verhaal? Laat het dan maar een mijmering zijn, voor mij evengoed. Het citaat in drie talen? Lees gewoon wat er staat: het werd fout toegeschreven aan een Spanjaard terwijl het van een Amerikaan was en voor wie geen van de talen machtig is, staat er ook de Nederlandse vertaling bij. 

Fief, fijn dat je het verhaal mooi vindt. Je mag natuurlijk jouw idee uiten maar ik vind het op mijn beurt jammer dat je de lezer bijna weerhoudt om het lezen aan te vatten. Gelukkig lezen de meeste forumleden eerst de tekst en nadien pas de commentaren. 

Beste Schmetterling, ik lees altijd eerst de verhalen. De reacties zijn van persoonlijke aard. Ieder leest een verhaal op zijn of haar manier. Zoveel lezers, zoveel meningen. Met iemand stroop om de mond smeren is niemand gebaat. 
Zoals ik zei, het verhaal wat je schreef vind ik mooi. Dat is toch het belangrijkste?

Hoi Schmetterling,

Een mooi verhaal, maar het komt voor mij nu niet goed uit de verf, mede door de inleiding. Je begint met een observatie, dan praat je over een eerdere schrijfopdracht die voor het aankomende verhaal inspiratie heeft gegeven, om vervolgens het verhaal te beginnen. 
Het leest nu alsof ik Schmetterling, de persoon, spreek bij een kopje koffie over wat een citaat kan meebrengen en de eerdere schrijfopdracht, om dan plotsklaps tegen Schmetterliing de schrijver te praten, die pardoes een verhaal begint. 

Die overgang is erg groot. Natuurlijk mag je de overwegingen van de inleiding meenemen, maar het zou prettiger lezen als je je personages daarvoor had gebruikt. Laat iets in hun leefwereld zien of ontvouwen waardoor zij die meningen over citaten zijn toebedeeld. Nu gaat bijna de helft van de woorden op aan iets anders dan het verhaal, dat juist zo mooi geschreven is en weldoordachte personages en plaatsen heeft. Als je de woorden die nu in de inleiding staan voor het verhaal had gebruikt, had je daar vast nog een mooie scène van kunnen schrijven, of er verdiepend op in kunnen gaan. 
Nu heb ik er moeite mee om in het verhaal te komen: voordat ik in de gaten had dat het eigenlijke verhaal begonnen was, was het al uit. 

Jammer, want er zit potentie in dit verhaal! 

Groet, 

Nadine

Fief en Nadine, het verhaal dat voor jullie geen verhaal is, hebben jullie mooi gevonden, dat onthoud ik. Mogelijk zullen andere lezers de onderliggende gedachte van de lange (? uiteraard, er waren maar 400 woorden voorzien) inleiding begrijpen bv. citaten kunnen ook 'fake' zijn en wie de naam Norman Cousins niets zegt (mij eerst ook niet) kan nagaan wat die man meemaakte. Ook dat maakt (voor mij integraal) deel uit van deze bijdrage. 

In opdracht 437 had ik inderdaad dit citaat gebruikt en op algemeen verzoek bij de herschrijf weer weggelaten. Sterk dat je het terugvond, Schmetterling. Ik ben het weer gaan opzoeken en vond inderdaad een foto terug op internet met de Spaanse tekst waarbij stond dat het van Picasso afkomstig was. Blijkt dus dat het van Cousins is. Ik kende hem niet, maar wat heeft die man meegemaakt, zeg. Bedankt voor de verwijzing.