Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#467 - De Koning en de Vleugels

Op zijn vergulde troon, waar Koning Aleron menig uur had doorgebracht, speelden zonnestralen door het raam, waardoor stofdeeltjes in het licht dansten. 'Zelfs zulke onbeduidende deeltjes genieten van de vrijheid van de lucht!' zuchtte hij, terwijl jaloezie zijn blik vertroebelde.

Elke dag was hij getuige van de elegante vlucht van zijn onderdanen. Hun vleugels, glinsterend als zilver en goud, dansten in de zon. Zijn dochter, soepel en gracieus als een vlinder, dwarrelde rond de paleiskoepel. Zijn zoon, speels als altijd, scheerde langs bloeiende papaverplanten en deed de bananenbladeren rinkelen. Hun vrolijk gelach vulde de lucht, een scherp contrast met zijn eigen aardse binding.

'Als ik niet kan vliegen,' peinsde hij, 'is het dan eerlijk dat zij die vrijheid wel hebben?'

Vastbesloten een oplossing te vinden, riep hij de wijste raadgever van het land. Na een uitgebreide zoektocht van meer dan een maand, verscheen op een schemerige avond een oude tovenaar aan het hof. De mantel van de tovenaar was zo donker als de nachthemel, en zijn ogen hadden de diepte van sterrenstelsels. 

'U heeft één dag, majesteit,' sprak hij met een stem zo zacht als het ruisen van herfstbladeren, 'om te handelen wat-u-maar-wil.' Uit zijn gewaad toverde hij een verweerd horloge tevoorschijn. 'Niemand zal zich iets herinneren.'

De ogen van Aleron lichtten op. 'Echt alles?'

De tovenaar knikte slechts als antwoord.

De zon was nauwelijks op toen Koning Aleron zijn onderdanen naar het paleisplein beval. Hun verwarde blikken en gefluister vulden de lucht. Naast hem stonden zijn gezinsleden, hun vleugels majestueus schitterend in de ochtendgloed.

Met een plechtige toon sprak hij: 'Een teken van loyaliteit is nodig.' Hij pakte een glanzende schaar die naast zijn troon lag. Zonder aarzeling knipte hij de vleugels van zijn zoon en vrouw. Bij zijn dochter haperde hij even, maar gaf uiteindelijk toe aan zijn jaloezie.

Hierna knipte de schaar alle andere inlanders.

De volgende dag ontwaakte het koninkrijk in een nieuwe realiteit: een wereld zonder vleugels. Kinderen speelden als krabben op de grond, hun vrolijke gelach verstomd. De koningin, haar rug recht maar met een verre blik, liep traag door de tuin.

Midden in deze wereld, die nu in overeenstemming was met zijn verlangens, voelde Koning Aleron een knagende leegte. Hij keek naar zijn zoon die nu over stenen struikelde en zijn dochter die niet meer danste langs het paleisraam.

'Waarom voel ik me nog zo beperkt?' vroeg hij zich af, terwijl hij naar het stille horloge staarde.

In de verte zag hij de tovenaar, die met een zachte glimlach zijn vleugels spreidde en zich verhief in de hemel.

 

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

In de hemel waarin de glimlachende tovenaar zich verhief zaten de gebroeders Grimm, Hans Christian Andersen, Charles Perrault, Jean de la Fontaine en de hele reutemeteut met rode wangen te kijken naar de nieuwe sprookjesschrijver die zich openbaarde. 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Tony, je hebt me wederom verrast met dit verhaal. Met veel plezier gelezen. Een mooi verhaal met een duidelijk moraal.

nieuwe realiteit - een wereld zonder vleugels.  ---> het gedachtestreepje moet volgens mij een dubbele punt zijn.

Besloten om een oplossing te vinden ---> moet dit niet "vastbesloten" zijn? "om" is een woord wat je veelal weg kunt laten.

fluisterend perkament ---> hier heb ik niet echt een idee bij. Hoe klinkt fluisterend perkament?

 Naast hem stonden zijn gezin  ---> zijn gezin is enkelvoud, stonden moet stond zijn. Of je moet gezinsleden zeggen, dan klopt "hun vleugels" ook. 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tony, 

Dit verhaal leest echt als een sprookje. Van oudsher waren die bedoeld als een medium om mensen een lesje te leren en moraal bij te brengen. Dat was belangrijker dan de ´vermaakfactor´. 

Maar jij slaagt erin om een vermakelijk verhaal te schrijven wat ook een moraal in zich heeft. Sterker nog - en wat het verhaal ook sterker maakt-  is het feit dat het verhaal een zekere samenhang heeft met het moraal die ook echt onomkeerbaar is. 
Niet alleen heeft de koning spijt van iets waar hij spijt van zou moeten hebben, het is ook spijt die voorkomen had kunnen worden. Als hij had gewenst om zelf een dag te kunnen vliegen, dan had de wens zich niet tegen hem gekeerd. Dat maakt dit verhaal echt een sprookje, in de meerdere zinnen van de betekenis. 

De mooie beeldende taal maakt het geheel helemaal af. 

Erg mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Prachtig verhaal! Ik vind je schrijfstijl heel goed passen bij het genre. Het klinkt daardoor heel erg betoverend en magisch. Daarnaast vind ik het verhaal mooi gevonden. Het dromen van vleugels en weg kunnen vliegen is een clichébeeld geworden. Mooi hoe jij die jaloezie weet te om te buigen dat hij iedereen zijn vleugels afneemt in plaats van dat hij ze ook krijgt. Ik vind er een bijbels moreel in, namelijk dat we anderen moeten behandelen zoals we zelf behandeld willen worden. Met andere woorden dat we niet moeten handelen uit wraak, etc. Zijn spijt komt heel mooi naar voren.
Knap geschreven!

Lid sinds

7 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Tony, je hebt een prachtig sprookje geserveerd. Ik las het ademloos, waardoor ik blij ben dat je verhaal niet zo heel lang is, zodat ik gelukkig weer tijdig kon ademen. Aan de andere kant had het langer mogen zijn, dan had ik er ook langer van kunnen genieten. 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Nadine: dankjewel! 
@Marjan: dankjewel!
@Ton: dankjewel, gelukkig kan je je adem lang inhouden, of lees je snel.
@Schmet: weet nog niet of er een langere versie komt, weet niet of het thema groot genoeg is om dit lang uit te rekken.

 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Omdat jullie veel te braaf zijn en ik nood had aan een kritische noot, vroeg ik mijn goede vriend Kris De Brueckele om zijn ongezouten mening, ik deel deze graag met jullie:

 

"De Koning en de Vleugels" kan het best worden omschreven als een gefrituurde kaasstengel die te lang in de olie heeft gezeten: oppervlakkig knapperig maar met een binnenste dat vet en onbevredigend is. Aleron's jaloezie is zo doorzichtig als een glazen tuinhuisje in een zandstorm; de lezer kan het zien aankomen vanaf het moment dat hij een jaloerse blik op die dansende stofdeeltjes werpt. Zo voorspelbaar als een broodrooster die toast maakt.

De beschrijvingen, alhoewel visueel rijkelijk, zijn zwaarder beladen dan een kameel in een woestijncaravan. Het verhaal strompelt en struikelt onder het gewicht van zijn eigen overdrevenheid. De tovenaar met een mantel "zo donker als de nachthemel" en ogen met "de diepte van sterrenstelsels" voelt aan als een poging tot het tevergeefs vangen van een vluchtige vlinder met een botte vliegenmepper.

De beslissing van de koning om de vleugels van zijn onderdanen te knippen is zowel schokkend als belachelijk. De daad van Aleron zou kunnen worden vergeleken met een goudvis die besluit de vijver leeg te drinken omdat hij het diepe blauw benijdt - volledig absurd en ontbreekt aan diepte.

Het einde, met de tovenaar die lachend wegvliegt, is niet zozeer een plotwending als wel een slappe slapstick-scène die ons doet afvragen of de auteur zijn eigen verhaal serieus nam. De boodschap over jaloezie en de prijs van macht zou krachtig kunnen zijn geweest, maar in plaats daarvan voelt het als een zeepbel die veel te snel uit elkaar spat.

Kortom, "De Koning en de Vleugels" is een literair misbaksel dat eerder thuishoort in een prullenbak dan op een boekenplank. Het is een labyrint zonder uitgang, een zandkasteel gebouwd bij vloed. Lezers zouden beter af zijn door hun tijd te besteden aan het kijken naar verf die droogt dan zich door deze pagina's te worstelen.

Groetjes,
Kris

 

 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Tja, Tony, het is een mening. Als dit de zweepslagen zijn waarop je gehoopt had, geniet ervan. Persoonlijk houd ik niet van literaire teksten en heb ik genoten van dit "literaire misbaksel".