#467 - De Koning en de Vleugels

In de hemel waarin de glimlachende tovenaar zich verhief zaten de gebroeders Grimm, Hans Christian Andersen, Charles Perrault, Jean de la Fontaine en de hele reutemeteut met rode wangen te kijken naar de nieuwe sprookjesschrijver die zich openbaarde. 

Tony, je hebt me wederom verrast met dit verhaal. Met veel plezier gelezen. Een mooi verhaal met een duidelijk moraal.

nieuwe realiteit - een wereld zonder vleugels.  ---> het gedachtestreepje moet volgens mij een dubbele punt zijn.

Besloten om een oplossing te vinden ---> moet dit niet "vastbesloten" zijn? "om" is een woord wat je veelal weg kunt laten.

fluisterend perkament ---> hier heb ik niet echt een idee bij. Hoe klinkt fluisterend perkament?

 Naast hem stonden zijn gezin  ---> zijn gezin is enkelvoud, stonden moet stond zijn. Of je moet gezinsleden zeggen, dan klopt "hun vleugels" ook. 

@Gi: dankje

@Fief: dankje, de foutjes (hopelijk) gecorrigeerd, dankje!

Hoi Tony, 

Dit verhaal leest echt als een sprookje. Van oudsher waren die bedoeld als een medium om mensen een lesje te leren en moraal bij te brengen. Dat was belangrijker dan de ´vermaakfactor´. 

Maar jij slaagt erin om een vermakelijk verhaal te schrijven wat ook een moraal in zich heeft. Sterker nog - en wat het verhaal ook sterker maakt-  is het feit dat het verhaal een zekere samenhang heeft met het moraal die ook echt onomkeerbaar is. 
Niet alleen heeft de koning spijt van iets waar hij spijt van zou moeten hebben, het is ook spijt die voorkomen had kunnen worden. Als hij had gewenst om zelf een dag te kunnen vliegen, dan had de wens zich niet tegen hem gekeerd. Dat maakt dit verhaal echt een sprookje, in de meerdere zinnen van de betekenis. 

De mooie beeldende taal maakt het geheel helemaal af. 

Erg mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine 

Prachtig verhaal! Ik vind je schrijfstijl heel goed passen bij het genre. Het klinkt daardoor heel erg betoverend en magisch. Daarnaast vind ik het verhaal mooi gevonden. Het dromen van vleugels en weg kunnen vliegen is een clichébeeld geworden. Mooi hoe jij die jaloezie weet te om te buigen dat hij iedereen zijn vleugels afneemt in plaats van dat hij ze ook krijgt. Ik vind er een bijbels moreel in, namelijk dat we anderen moeten behandelen zoals we zelf behandeld willen worden. Met andere woorden dat we niet moeten handelen uit wraak, etc. Zijn spijt komt heel mooi naar voren.
Knap geschreven!

Hoi Tony, je hebt een prachtig sprookje geserveerd. Ik las het ademloos, waardoor ik blij ben dat je verhaal niet zo heel lang is, zodat ik gelukkig weer tijdig kon ademen. Aan de andere kant had het langer mogen zijn, dan had ik er ook langer van kunnen genieten. 

Gelukkig heb ik Ton net niet moeten reanimeren. Ja hoor, laat maar weten waar en wanneer de lange versie te lezen valt. 

@Nadine: dankjewel! 
@Marjan: dankjewel!
@Ton: dankjewel, gelukkig kan je je adem lang inhouden, of lees je snel.
@Schmet: weet nog niet of er een langere versie komt, weet niet of het thema groot genoeg is om dit lang uit te rekken.

Omdat jullie veel te braaf zijn en ik nood had aan een kritische noot, vroeg ik mijn goede vriend Kris De Brueckele om zijn ongezouten mening, ik deel deze graag met jullie:

"De Koning en de Vleugels" kan het best worden omschreven als een gefrituurde kaasstengel die te lang in de olie heeft gezeten: oppervlakkig knapperig maar met een binnenste dat vet en onbevredigend is. Aleron's jaloezie is zo doorzichtig als een glazen tuinhuisje in een zandstorm; de lezer kan het zien aankomen vanaf het moment dat hij een jaloerse blik op die dansende stofdeeltjes werpt. Zo voorspelbaar als een broodrooster die toast maakt.

De beschrijvingen, alhoewel visueel rijkelijk, zijn zwaarder beladen dan een kameel in een woestijncaravan. Het verhaal strompelt en struikelt onder het gewicht van zijn eigen overdrevenheid. De tovenaar met een mantel "zo donker als de nachthemel" en ogen met "de diepte van sterrenstelsels" voelt aan als een poging tot het tevergeefs vangen van een vluchtige vlinder met een botte vliegenmepper.

De beslissing van de koning om de vleugels van zijn onderdanen te knippen is zowel schokkend als belachelijk. De daad van Aleron zou kunnen worden vergeleken met een goudvis die besluit de vijver leeg te drinken omdat hij het diepe blauw benijdt - volledig absurd en ontbreekt aan diepte.

Het einde, met de tovenaar die lachend wegvliegt, is niet zozeer een plotwending als wel een slappe slapstick-scène die ons doet afvragen of de auteur zijn eigen verhaal serieus nam. De boodschap over jaloezie en de prijs van macht zou krachtig kunnen zijn geweest, maar in plaats daarvan voelt het als een zeepbel die veel te snel uit elkaar spat.

Kortom, "De Koning en de Vleugels" is een literair misbaksel dat eerder thuishoort in een prullenbak dan op een boekenplank. Het is een labyrint zonder uitgang, een zandkasteel gebouwd bij vloed. Lezers zouden beter af zijn door hun tijd te besteden aan het kijken naar verf die droogt dan zich door deze pagina's te worstelen.

Groetjes,
Kris

Tja, Tony, het is een mening. Als dit de zweepslagen zijn waarop je gehoopt had, geniet ervan. Persoonlijk houd ik niet van literaire teksten en heb ik genoten van dit "literaire misbaksel".