We hebben ons neergezet bij het tafeltje onder de wilg. Ik tuur over de rand van mijn koffiekopje naar de vlieg op tafel die zich tegoed doet aan een suikerkorrel. Eén verdieping lager scharrelen duiven tussen stoelen en tafels. Uit het theehuisje achter mij klinkt het gekletter van kopjes op schotels.
Ik haal diep adem. Een kleine moestuin parfumeert de lucht met kruizemunt en rozemarijn.
Ik kijk opzij. In de kippenwei laat een haan om de paar seconden van zich horen. Ik zie de hennen wel, maar kan de herrieschopper niet ontdekken. Er staat een schommel op het gras waar kinderen mee spelen. Mijn ogen dwalen verder naar de aangrenzende weide. Vier ezels staan gemoedelijk bijeen te grazen. Een derde wei wordt aan mijn blik onttrokken door de stallen, maar gemekker en geblaat verraden de aanwezigheid van nog meer dieren. Aan het tafeltje verderop bestrooit een jongetje zijn pannenkoek, maar een lichte zomerbries neemt het merendeel van de poedersuiker mee.
Het is warm. Toch ril ik. Het is ineens stil. Nee, niet stil; een vertrouwd geluid is weggevallen. Ik frons mijn voorhoofd en sluit mijn ogen. Wat probeert mijn onderbewustzijn mij te vertellen? Kinderstemmen, dierengeluiden, serviesgekletter ... Ik ril opnieuw als de oplossing zich aandient. Voorzichtig open ik de ogen en kijk recht in de vernietigende blik van de vrouw tegenover mij. Ze buigt zich naar voren. Haar samengeperste lippen wijken uiteen om woorden van verwijt te laten passeren: “Je hebt weer geen woord gehoord van wat ik vertelde, is het wel?”