Onder het wandelen, bedenk ik dat na nine eleven ook een three eleven zich manifesteerde.

Het voelde in die tijd als weer boven water komen. Ik was net teruggekeerd van een herbronningsverblijf in een kloostercel: geen sociale contacten, geen elektronica, louter wat boeken. Maaltijden werden, als in een gevangenis, naar de kamer gebracht. Slechts wandelen of een handje toesteken in de kloostertuin  werd toegestaan.

Het deed mij deugd, deze weken van stille afzondering, zonder het gevoel geleefd te worden door telefoons, tablets, beursberichten, nieuws, televisieprogramma’s, supermarktbezoeken, huiselijke taken, administratieve beslommeringen, opdringerige collega’s, aanschuiven in files, …

De wereld draaide maar door in kleffe regelmaat.  Aan veel wantoestanden was de afgelopen jaren amper iets gewijzigd.

Ik kon er opnieuw tegenaan en begaf mij helemaal opgeladen weer in de bewoonde wereld. Ik ging op pad om voorraad in te slaan, mij weer onder de mensen te begeven, een krant te kopen. Wat had ik gemist? 

Een politieagent kwam pijlsnel naar mij toe, vroeg wat ik van plan was. ‘Ik ga naar de markt ’, zei ik. Het was raar hoe hij afstand bewaarde. Dat was ik van zijn soortgenoten niet gewend, die keken mij meestal strak in de ogen als ze mij terecht wezen. Deze leek een afkeer aan mij te hebben, maande mij aan rechtsomkeer te maken. Op mijn vraag waarom antwoordde hij dat ik niet met zijn voeten moest spelen…

Ik wilde iemand vragen wat er gaande was, maar er vloog enkel een postwagen razendsnel voorbij. In de verte hoorde ik het geloei van een ambulance.

Thuisgekomen, zette ik voor het eerst weer mijn laptop aan. Ik hoorde en zag wat er op zulke korte tijd in de wereld was gebeurd: … sinds 11 maart werd de uitbraak van COVID-19 als pandemie erkend.