In de drukkende ochtendhitte weerspiegelt de gouden zon op het vlijmscherpe scalpel. Het bloed ruikt naar het zilte verlies van een zomerse tenniswedstrijd. Ik steek het scalpel in de Miele, zet mijn doktershoed af en trek mijn Dr. Martens aan. Buiten lonkt de natuur met haar rustgevende kleuren en geruststellende geluiden.

Ik loop langs een stroompje waarin ik de sporen van mijn zonden wegspoel. De bomen langs het pad fluisteren oude geheimen, hun bladeren ritselen verhalen in de wind. Elke voetstap op het knisperende grind is een zin, elk zuchtje wind een hoofdstuk.

Mijn ogen glijden over het landschap, op zoek naar een verhaal. De groene varens buigen nederig voor de hoogmoedige dennen, als simpele burgers tegenover een bloeddorstige tiran. Hun verhaal is er één van onderwerping, van het vechten tegen de onvermijdelijkheid. Het lijkt op het mijne.

Mijn oog valt op een donkere grot, een schuilplaats voor mijn demonen. Zal ik daar mijn volgende slachtoffer verbergen? Nee, dat is te voor de hand liggend, te eenvoudig. De subtiliteit van de schrijver die in mij schuilt, zou dat niet toestaan. Een grot is een cliché, de onderwereld van elke verhalenverteller, de afgrond waaruit de meest monsterlijke wezens kruipen.

De ware schrijver, zo besluit ik, is een moordenaar van clichés, een dokter die de ziekte van voorspelbaarheid uitroeit. Hij hanteert een woordenscalpel, snijdt door de vleesgeworden banaliteit, tot er niets anders overblijft dan de blootgestelde botten van originaliteit.

Mijn wandeling eindigt waar hij begon, voor de gesloten deur van mijn praktijk. In de stilte die volgt, is er alleen het tikken van mijn horloge, elke tik een seconde dichter bij mijn onvermijdelijke ontmaskering. Terwijl de angst mij bekruipt, groeit er een gevoel van opwinding, van bevrijding. Dit is het begin van mijn verhaal, mijn eigen wandeling door de donkere grot van de literatuur.

Het is tijd om te schrijven.