#463 - Tijd om te schrijven
In de drukkende ochtendhitte weerspiegelt de gouden zon op het vlijmscherpe scalpel. Het bloed ruikt naar het zilte verlies van een zomerse tenniswedstrijd. Ik steek het scalpel in de Miele, zet mijn doktershoed af en trek mijn Dr. Martens aan. Buiten lonkt de natuur met haar rustgevende kleuren en geruststellende geluiden.
Ik loop langs een stroompje waarin ik de sporen van mijn zonden wegspoel. De bomen langs het pad fluisteren oude geheimen, hun bladeren ritselen verhalen in de wind. Elke voetstap op het knisperende grind is een zin, elk zuchtje wind een hoofdstuk.
Mijn ogen glijden over het landschap, op zoek naar een verhaal. De groene varens buigen nederig voor de hoogmoedige dennen, als simpele burgers tegenover een bloeddorstige tiran. Hun verhaal is er één van onderwerping, van het vechten tegen de onvermijdelijkheid. Het lijkt op het mijne.
Mijn oog valt op een donkere grot, een schuilplaats voor mijn demonen. Zal ik daar mijn volgende slachtoffer verbergen? Nee, dat is te voor de hand liggend, te eenvoudig. De subtiliteit van de schrijver die in mij schuilt, zou dat niet toestaan. Een grot is een cliché, de onderwereld van elke verhalenverteller, de afgrond waaruit de meest monsterlijke wezens kruipen.
De ware schrijver, zo besluit ik, is een moordenaar van clichés, een dokter die de ziekte van voorspelbaarheid uitroeit. Hij hanteert een woordenscalpel, snijdt door de vleesgeworden banaliteit, tot er niets anders overblijft dan de blootgestelde botten van originaliteit.
Mijn wandeling eindigt waar hij begon, voor de gesloten deur van mijn praktijk. In de stilte die volgt, is er alleen het tikken van mijn horloge, elke tik een seconde dichter bij mijn onvermijdelijke ontmaskering. Terwijl de angst mij bekruipt, groeit er een gevoel van opwinding, van bevrijding. Dit is het begin van mijn verhaal, mijn eigen wandeling door de donkere grot van de literatuur.
Het is tijd om te schrijven.
Wauw! Ademloos gelezen. De…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Wauw! Ademloos gelezen. De zinnen rollen in een natuurlijke manier door elkaar zonder dat ze gaan vervelen. En dan die (voor mij) dubbele plot: misdadiger? Arts? Schrijver?
ZGG
Taco
Tony, prachtig geschreven…
Lid sinds
5 jaar 8 maandenRol
Tony, prachtig geschreven verhaal, maar ik vind het lastig om een duidelijk beeld van de hoofdpersoon te krijgen. Wie of wat hij is. Juist die mooie zinnen leiden mij af van het verhaal. Misschien iets te veel metaforen? Bij elke zin moet ik eerst ontcijferen wat je precies bedoelt te zeggen voor ik weer verder kan met de volgende. Het is een tekst die je niet met één keer lezen gelezen hebt. Dat is op zich ook een kunst, want het boeit wel.
Het bloed ruikt naar het zilte verlies van een zomerse tenniswedstrijd. --> Mooi geschreven, maar dit zie ik niet voor me. Ik werk dagelijks met bloed en als het ergens niet naar ruikt, is het een zomerse tenniswedstrijd. Nu weet ik niet hoe een tenniswedstrijd ruikt, laat staan een zomerse, maar als het verlies van een tenniswedstrijd zo ruikt, wil ik er ook niet eens aan beginnen.
Tony, een juweeltje!…
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol
Tony, een juweeltje! Poëtisch, beeldend, prettig voortmeanderende zinnen; de schrijver die na gedane schrijfarbeid de natuur intrekt en zijn omgeving waarneemt als ware het een verhaal. Dat vormt op zich weer de inspiratie voor zijn volgende geschrijf. Mieters, man! Blijf vooral schrijven!
@Taco; dankje, leuk dat je…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
@Taco; dankje, leuk dat je de dubbele lijnen opmerkt!
@Fief: dankje, was ook een beetje de bedoeling de lezer wat verward te maken wie hp is, is het een schrijvertje die zichzelf te serieus neemt, of toch een geschifte arts die rare dingen doet om verhalen te vinden en ambieert een boek te schrijven, of een zonderling die in het leven zoekt naar kunst? :)
Over de tennismatch: je hebt geen idee hoeveel bloed en tranen het kost om die bal te blijven meppen bij 34graden ;) dan kan je het bloed smaken.
@Ton: dankje! Zo kan je het prima ook zien! We schrijven nog wat voort!
Ik zoek naar superlatieven…
Lid sinds
18 jaar 3 maandenRol
Ik zoek naar superlatieven om dit verhaal te beschrijven. Een sterk boeiend geschreven verhaal dat speelt met natuurbeschrijvingen en technieken uit thrillers om uiteindelijk te blijken over een schrijver te gaan die een knoop doorhakt. De verwarring die je laat ontstaan is goed. Het roept beelden en vragen tegelijkertijd op.
Prachtig, niets aan…
Lid sinds
1 jaar 5 maandenRol
Prachtig, niets aan veranderen.
Dankjewelhoor! Schrijfcoach …
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Dankjewelhoor! Schrijfcoach & Teresa, was er zelf ook trots op!
OH, schrijfcoach, een…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
OH, schrijfcoach, een publicatietje zou een superlatief zijn ;)