#462 Groeten van de fietsgirl

Al zeker een half uur geen tegenliggers, vooruitgeduwd door de wind. De nieuwe Gazelle waarop het zo vanzelf gaat, dat het aanvoelt als een e-bike. De enige die je tegenkomt zijn wandelaars, allemaal groeten ze je. Het leven kan ook goed zijn zonder de fietsjongens.

Als ik de oude molen ben gepaseerd, toch even een bandencheck. Gewoon de gebruikelijke routinecontrole zoals Johan die in de groep geintroduceerd heeft. Achterband lijkt toch wat aan de slappe kant te zijn. Dat kan niet, dan zou ik toch iets gemerkt moeten hebben? Nog een keer voelen, het is echt zo.
'Dat ziet er niet goed uit' hoor ik een lijzige stem achter me zeggen. Als ik me omdraai zie ik een meisje van een jaar of vierentwintig, gekleed in een rode zomerjurk.
'Zal ik daar eens voor je naar kijken?' Het klinkt niet echt als een vraag en, voor ik het door heb, heeft ze de fiets al omgedraaid. Uit haar handtas haalt ze een etui, waar een complete bandenplak set in blijkt te zitten, plus diverse schroevendraaiers en ringsleutels. Ik speur nog even snel de omgeving af naar een neergezette of op de grond gegooide fiets, die haar zou passen. Ze lijkt echt lopend te zijn.

'Mijn ex had constant problemen met zijn fiets, en ik was nogal het type dat graag wilde helpen. Dus op die manier leer je snel bij,' zegt ze terwijl ze de band eruit heeft gehaald voor een nadere inspectie. Ze kan niet een van de dochters zijn van de fietsboys, die hebben geen brunette dochters van die leeftijd. Ik besluit maar niet te vragen of die fietsproblemen ook een van de redenen voor hun breuk vormde.
'Mijn vader nam me eerder al altijd mee op fietstochten, en daar ging ook wel het een en ander stuk. Dus ik had ook al een beetje bij hem kunnen afkijken.' Ze heeft de band eruit gelicht en met aandacht glijden haar vingers langs het rubber.
'Kleine Monessa wilde nooit mee als papa het vroeg. Die hield wat meer van ballet, geloof ik,' zeg ik zachtjes. Waarschijnlijk klink ik hopeloos sentimenteel. Ze glimlacht, maar vermoedelijk meer omdat ze de zwakke plek in de band lijkt te hebben gevonden.
'Ballet heb ik ook geprobeerd, dat was leuk voordat ik mijn enkel scheurde.'

Oppompen, band er weer inleggen en wiel vastmaken. Op papier klinkt het simpel, maar de souplesse waarmee zij het doet is zelfs niet evenaarbaar voor de handigste onder de fietsboys.
'Zal ik hem nu even voor je testen?'
En voor ik kan antwoorden is ze er opgesprongen voor een testrondje. Ik had haar nog aardig wat vragen kunnen stellen, maar misschien moet je sommige dingen niet willen weten. Stiekem zou ze als fietsmaatje wel een goede tijdelijke vervanging zijn voor de boys. Af en toe wordt het ook wel eentonig met ze, vallen de verhalen in herhaling. Vrouwlief  is voor de zoveelste keer met hot yoga gestart, Ajax heeft weer niet gewonnen, de nieuwste Toyota is weer niet elektrisch...

Als ze terug is kan ik het haar vragen, maar dat zal wel verkeerd worden opgevat. Ach fuck dat, ik doe het gewoon. YOLO is zoals de jongeren van haar leeftijd dat zeggen toch? Het moet eens afgelopen zijn met die mentaliteit van overal wat achter te willen zoeken. Het testrondje wordt ondertussen wel een testronde, ze wil vast zeker weten dat alles ook echt werkt zoals het zou moeten. Maar ze zal wel terugkomen, toch?