#462 "Life is like a box of chocolates"

Karel duwt zijn winkelwagentje moeizaam vooruit over het hobbelige trottoir. De wieltjes zijn danig versleten en het gewicht van zijn “huisraad” werkt niet echt mee. Zijn maag laat luidruchtig weten dat zijn laatste maaltijd al weer even geleden is.

Hij passeert een braakliggend terrein dat normaal gesproken verlaten is en waar je beter niet kunt zijn. Vandaag wemelt het er van mensen met camera’s en kleurig uitgedoste personages bewegen voor iets wat op een oude fabriek moet lijken, maar waarvan Karel weet dat het er nooit heeft gestaan.
Een man met een geruite pet zwaait opeens woest met zijn armen en schreeuwt: ‘Cut!’ Hij beent op een van de acteurs af en wijst naar zijn voeten. ‘Idioot! Ooit een zwerver in Gucci gezien?’
De aangesproken persoon loopt met een rood hoofd weg. Karel heeft geen medelijden met de man, maar kijkt jaloers naar zijn schoenen. Wat zou hij die graag willen ruilen tegen de versleten stappers die hij zelf draagt, maar hij betwijfelt of ze net zo warm en waterdicht zijn.
‘Hé, jij daar, het is hier te doen.’
Karel kijkt achter zich om te zien wie er nu aangesproken wordt en realiseert zich dan dat hij diegene is. Vragend wijst hij naar zichzelf en man-met-pet stevent op hem af. ‘Wat sta jij nou te lanterfanten? Ga je opstellen, we hebben niet de hele dag te tijd. Petra, neem jij het over?’ 

Een struise dame neemt Karel bij zijn arm. ‘Je bent laat. Neem snel je plaats in en wacht op het teken.’
‘Even tot hier, wijfie. Ik weet van geen plaats en zeker van geen teken.’
De vrouw zucht een keer diep. ‘Zodra de regisseur “ACTIE” roept, speel jij jouw rol van zwerver volgens de instructies. Daar zit toch geen woord Spaans bij, of wel?’
Karel wil het mens van repliek dienen, maar ze kapt hem af. ‘In de pauze kun je bij die tent daar lunchen en na afloop van de opnames kun je bij de administratie je loonzakje ophalen.’ Zijn ogen lichten op.
De vrouw beent weg.

De man van de Gucci schoenen staat nu naast hem, gestoken in een paar afgetrapte gympen. Hij bekijkt Karel van top tot teen.
‘Jeetje, man, de styliste heeft zichzelf overtroffen, zelfs de geur is levensecht. En dat karretje met al die zooi, hoe krijgen ze het gevonden!’
Karel laat het aan zich voorbijgaan. In zijn hoofd spoken de woorden “lunch” en “loonzakje”.