‘We gaan het niet redden! Dit wordt onze dood! Help! Mama, Ik wil niet …’
De vlakke hand van Peter maakte een einde aan de mijnwerkers hysterische uitbarsting. ‘Verdomme, Erik, verman je! Ze zijn ons allang aan het zoeken. Voor je het weet sta je weer veilig boven.’ Peter klonk zelfverzekerd, maar zijn hart zat in zijn keel. Hij moest echter de rust bewaren tegenover de vier andere overlevenden.
Ja, maar als …,’ wierp Erik tegen.
‘Als de wereld vergaat, vallen alle pispotten kapot,’ reageerde Chiel nuchter. ‘Althans, dat zei ons pa altijd. Spaar je krachten.’
Chiel was de oudste van het stel en zat dicht tegen zijn pensioen. Hij was voor de duvel niet bang, maar kuste voor de zekerheid toch het kruisbeeldje aan zijn halsketting en bad in stilte een weesgegroetje.

John zat met gesloten ogen tegen de wand van de mijngang, zijn been lag in een vreemde stand en zelfs in het vage schijnsel van de petroleumlamp kon Peter zien dat het er slecht uitzag. Hij voelde dat zijn huid gloeide en probeerde hem wat te drinken te geven, maar hij wist dat hij zuinig moest zijn met wat ze nog aan water hadden.

‘Hij gaat het niet redden,’ fluisterde Hans tegen Chiel die naast hem was komen zitten. Beiden keken ze naar hun gewonde kompaan.
‘Het is misschien niet eens zo verkeerd als hij het aflegt.’
Hans draaide zich met een ruk naar zijn maat. ‘Wat zeg je nou!’ siste hij.
‘Kijk dan. Hij ademt twee keer zo snel. Dat is allemaal zuurstof die wij straks tekort komen.’
Die laatste opmerking leverde hem een woeste blik op van Peter. Chiel haalde zijn schouders op, wat wist dat broekie nou van overleven. Net droog achter de oren en dan al benoemd tot voorman.

De drie mannen keken tegelijkertijd op toen Erik met veel kabaal zijn maag ledigde. Onder uit zijn broekspijp kwam een dunne straal bruine derrie over zijn schoenen gedropen.
‘Godskolere!’ kokhalsde Chiel.
De mannen schoven zo ver mogelijk van de stank. Zelfs John leek te reageren op de penetrante lucht.
‘Sorry,’ piepte Erik witjes.

‘Als ik hieruit kom, ga ik doen wat ik ons Marie al eeuwen heb beloofd,’ zuchtte Hans terwijl hij zijn neus dichtkneep.
Chiel trok zijn wenkbrauwen in een V. ‘Dat je haar nu wel trouw blijft?’
Hans porde hem venijnig in zijn zij. ‘Dat met Suzanne was een vergissing en ons Marie begreep dat. Nee, ik ga ander werk zoeken. Iets met meer daglicht en betere uren.’
Chiel grinnikte. ‘Dan had je beter eerst je school af kunnen maken.’
‘Ik vind het een goed plan, Hans.’ Peter stak zijn duim op. ‘Misschien hebben ze een functie voor je bij de administratie.’

‘Stil eens!’ maande Erik met zijn oor tegen de wand. ‘Ik hoor iets! Luister … ja, daar klinkt het weer! Ze hebben ons gevonden!’
Het lachen verging hem snel. De mannen voelden hoe de grond begon te beven, een oorverdovend geraas volgde en grote brokstukken bedolven de gang.
Niet veel later was het stil.