'Verdomme!' Kapitein Sjorros, eigenaar van Diepzeeduikboottripjes.be, tikte op zijn koptelefoon en trommelde wild met de Logitech-joystick in alle richtingen. 'Hij doet het niet meer?'

Pjotr Bever, bekend van Expeditie Parkinson, begon te trillen. 'Wat bedoel je, kapitein?' Zijn ogen schoten vuur naar mij. Ik ben de assistent, manusje-van-alles, maar ik ben van niets op de hoogte.

Ik haalde mijn schouders op terwijl ik aan mijn Marlboro zoog en een dikke rookwolk uitblies. 'Waarschijnlijk een nieuw spannend element.' De witte rook vormde een cirkel en zweefde langzaam naar de zuurstofmeter. Het pijltje wees trots omhoog, als een triomfantelijke adonis. Ik had de zuurstoftanks maximaal opgeladen. Ik kende de trucs van de kapitein, de ultieme strategie: een hachelijk verhaal zorgt voor virale marketing. Wereldwijde media-aandacht boost de business. Ik nam nog een diepe hijs van mijn sigaret.

Vader en zoon Paupalus tuurden ieder naar hun eigen iPhone. Papa vergaarde bergen met miljarden, God weet waarmee, iets met naakte vrouwen in Pakistan. De perfecte klant, beweerde Sjorros. De ultieme strategie om de omzet te maximaliseren: zonder aarzelen verkocht hij twee tickets en nam die miljardair zijn zoontje mee om naar het gezonken wrak te staren. De financiële impact op de erfenis kleiner dan wanneer ik een fietsband zou laten leeglopen. 'Geen ontvangst, papa,' mompelde het kind. 'Hoe kan ik nu live streamen? Is er wifi?'

'Alle communicatie is verbroken,' zei de kapitein, terwijl hij naar de zuurstofmeter keek en probeerde te glimlachen. 'Het reddingsteam heeft voldoende tijd...'

'Welk reddingsteam?' riep Bever, trillend en frunnikend aan zijn Boss T-shirt. Ik barstte in lachen uit. Ik kon er niets aan doen: twee wiebelende tepels priemden door de zijden stof als rebelse vlaggen. Ik keek naar de kapitein en zag dat zijn blik ook gevangen werd door de dans van de tepels.

Zoon Paupalus slaakte een gil alsof hij door duizend weerhaken werd gestoken. 'Gaan we dood, papa?'

Vader sloeg zijn arm beschermend om zijn zoon, als een omhullende mantel tijdens de stormachtige nacht van hun geweten. Hij fluisterde iets in zijn oor.

'Genoeg gekletst, chef!' zei ik luid. 'Je jaagt deze mensen onnodig angst aan. Laat deze blikken doos dieper zinken, richt de schijnwerper op het scheepswrak zodat ze wat kunnen filmen en laten we snel terugkeren naar huis. Ik heb vanavond een date.' Mijn gedachten dwaalden af naar de tepels van mijn Sonja.

'Dat zal niet zo snel gaan, Tony!' Hij tikte op de zuurstofmeter, de adonispijl begon al te zakken. 'Doe die Marlboro snel uit!' Hij keek me aan alsof het mijn schuld was dat zijn joystick niet meer werkte. 'Het is belangrijk dat we kalm blijven en zuurstof besparen. Ga op de grond liggen, sluit je ogen en denk aan iets plezierigs.'

Vader en zoon fluisterden samenzweerderig, als een paar ondeugende eksters die iets glinsterends hadden ontdekt. Pjotr ging op de grond liggen, ik volgde zijn voorbeeld. Sjorros duwde vader en zoon ook in positie en ging naast hen liggen.

'Ik ben bang,' rilde Pjotr.

'Sluit je ogen, adem rustig en dan winnen we wat tijd.'

Na tien minuten bevond ik me in een trance en ademde nauwelijks. Ook Pjotr had mijn voorbeeld gevolgd. Een gevoel van trots vervulde me: volledige controle over mijn lichaam. Meditatie als de ultieme strategie om zuurstof te besparen.

'Nu!' schreeuwde vader Paupalus.

Het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen opende, was het glanzende staal van een Pakistaanse degen die razendsnel naar mijn hart werd gestoken.

Zo kan het ook, dacht ik.