Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
- Gewone gebruiker
#459 Stiefoma
“Danny! Wat heerlijk om je te zien.”
Ik stap de smalle gang binnen en kus haar op haar wang.
“Dag oma Ellie. Hoe is het met u?”
“Och, wat zal ik zeggen? Ik doe het er maar mee.”
Ik heb oma Ellie nooit gezien zonder mijn opa, behalve op opa’s begrafenis natuurlijk. Daar had ze de familie laten weten dat ze graag contact met ons, opa’s kleinkinderen en achterkleinkinderen, wilde houden.
Ze biedt me een enorme pluche stoel aan. Ze vraagt of ik koffie wil, ijsthee, bockbier, zelfgebakken koekjes, tomatensoep.
”En hoe is het met Diana en de kinderen? Waarom zijn ze niet mee? En heb je een goede reis gehad? Zie je nu dat Helmond niet zo ver van Amsterdam is?"
De kinderen gaan op zaterdag naar de hockey, zeg ik. En inderdaad, Helmond ligt honderddertig kilometer van Amsterdam, dus dat zou je ‘niet zo ver’ kunnen noemen. Vergeleken met de afstand naar Madrid, bijvoorbeeld, is het maar een kleine afstand. Ze kijkt me even argwanend aan.
Ik zit weggezakt in de grote stoel, haar ogen zijn als een zoeklicht op mij gericht, het mierzoete koekje laat mijn slokdarm branden. Ik ben niet in staat om de waarheid te zeggen. Dat zij altijd meekwam met opa, dat zij ons familieleven erbij kreeg net zoals wij haar erbij kregen. En dat ze niet te veel van ons moet verwachten.
De volgende keer moeten Diana en de kinderen meekomen, zegt ze, want ze heeft hier in de tuin allemaal bessenstruiken. Dan kunnen de kinderen bessen plukken.
“Hardstikke leuk,” zeg ik.
Haar eigen kinderen en kleinkinderen wonen in de buurt. Vereenzamen zal ze niet.
“Ik ga zo pannenkoeken voor je bakken, maar eerst tomatensoep,” zegt oma Ellie.
“Oma Ellie, dat is heel vriendelijk van u, maar ik moet naar huis, want Diana heeft vanavond een uitvoering van haar zangkoor.”
“O, jammer,” zegt oma Ellie, “ik had op je gerekend met eten.”
“Een andere keer,” zeg ik.
Ze gaat me voor naar de deur.
“Nou Danny,” zegt ze, “dat was kort maar gezellig.” Ze legt een rimpelige witte hand op mijn arm.
“We komen zeker een keer langs binnenkort,” zeg ik.
Wat had ik anders moeten zeggen? Vol schuldgevoel rijd ik terug naar de hoofdstad, maar in de buurt van Den Bosch begint de opluchting.
Ja, het is ingewikkeld, de…
Lid sinds
7 jaar 6 maandenRol
Ja, het is ingewikkeld, de late kouwe kant. Mooi opgebouwde weerzin.
Hoi Alette, de verplichting…
Lid sinds
5 jaarRol
Hoi Alette, de verplichting familie te bezoeken die eigenlijk geen echte familie is, heb je goed beschreven. De laatste zin is erg treffend.
"zeg ik" en "zegt oma Ellie" kun je in veel gevallen ook weglaten. Als de tekst tussen aanhalingstekens staat, is het wel duidelijk dat het gezegd wordt en uit de tekst maak je ook wel op wie wat zegt.
Je hebt nu tussen iedere zin een witregel staan. Ik vind ze wel storend, maar wellicht hebben de andere lezers er minder moeite mee.
Ik stapte de smalle gang binnen ---> de tekst staat in de tegenwoordige tijd. stapte = stap
Ze biedt me een stoel aan waar ik in wegzak. / Ik zit weggezakt in de grote stoel ---> deze herhaling
“Hardstikke leuk,” zeg ik. --> hartstikke
De kinderen gaan op zaterdag naar de hockey, zeg ik. En inderdaad, Helmond ligt honderddertig kilometer van Amsterdam, dus dat zou je ‘niet zo ver’ kunnen noemen. Vergeleken met de afstand naar Madrid, bijvoorbeeld, is het maar een kleine afstand. Ze spert haar ogen open.---> de eerste zin is duidelijk een gesproken zin en hoort dus tussen aanhalingstekens. Bij de rest van deze zinnen is dat niet duidelijk. Worden die ook letterlijk gezegd? Het lijkt er wel op, dan horen die ook tussen aanhalingstekens.
Waarom spert ze haar ogen open?
Hoi Alette, Je schrijft heel…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hoi Alette,
Je schrijft heel rauw over iets wat mooi zou kunnen of 'hoort' ze te zijn: een goede band met stieffamilie. Je hoopt altijd maar dat je met de koude kant uiteindelijk een goede band op kan bouwen, maar soms lukt dat gewoon niet. Het is paradoxaal mooi en hartverscheurend om te zien. Oma wil heel graag en je hoofdpersonage ook, geen van beiden zijn het slechte mensen, hebben ze het slecht met de ander voor of doen ze niet hun best. En toch...
Dat is knap, want het kan lastig zijn om dit soort ongemak te beschrijven zonder meteen een 'schuldige' aan te wijzen. Jou is dat gelukt, met een mooie opbouw, een knagend gevoel en een einde dat niet ideaal, maar toch eerlijk aanvoelt.
Goed gedaan!
Groet,
Nadine
Hoi @Kruidnagel @Fief en …
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Hoi @Kruidnagel @Fief en @Nadine,
Bedankt voor jullie mooie commentaar!
@Fief, De kinderen gaan op zaterdag naar hockey, zeg ik, is volgens mij wel okee zonder aanhalingstekens. Ik kan het niet precies beredeneren maar het heeft iets te maken met het perspectief. De 'ik' vertelt het verhaal aan de lezer, in de tegenwoordige tijd. Misschien is het te veel spreektaal, maar dat vind ik zelf juist wel leuk.
@Fief, wat de witregels betreft, dit vind ik zelf ook niet zo, maar het gaat automatisch als ik tekst kopieer vanuit Google Docs. Ik kan niet met een 'enter' een zin op een volgende regel laten beginnen, de site doet dan een regel wit. Ik heb wel even zitten zoeken op het Forum of iemand een oplossing hiervoor heeft gepost, maar ik heb tot nu toe niets gevonden. Als iemand een tip heeft houd ik me aanbevolen.
Met een enter krijg je…
Lid sinds
5 jaarRol
Met een enter krijg je inderdaad een witregel. Met shift+enter kom je op de volgende regel. Je kunt hier een witregel corrigeren door met backspace een zin naast de vorige te zetten en hem vervolgens met shift+enter op de volgende regel te zetten.
@Fief dankjewel voor je…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
@Fief dankjewel voor je antwoord!