#459 Van generatie op generatie (herschrijf)

Herziene versie

‘Je kent mijn kookkunsten toch?’
Oma klemde mijn handen in de hare. ‘Iedereen kan koekjes bakken, jij ook.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik kan nog geen ei koken.’
‘Dan wordt het tijd dat je het leert, je bent verdorie al dertig. Dat jouw moeder niet de moeite neemt het jou te leren, mag geen reden zijn dat het hier eindigt.’ Met een ruk trekt ze haar schort recht.
Hoewel ik prima met mijn oma overweg kon, begreep ik steeds beter waarom het tussen haar en mijn vrijgevochten moeder op gespannen voet leefden: twee koppige karakters die botsen.
‘Waarom ik, oma? Frank vindt het veel leuker om te bakken.’
‘De keuken is het domein van de vrouw. Je komt er niet onderuit, lieve schat. Kom, aan de slag, dan hebben we straks een lekker vers koekje bij de thee.’
Ik begreep de hele poeha om dat geheime familierecept evenmin als mijn moeder – het waren verdorie slechts koekjes! – maar ik ging er geen heisa om maken. Wat dat betreft leek ik meer op mijn vader, een softie.

‘Kijk eens in het bovenste laatje van mijn secretaire.’ Oma wees naar de antieke kast in de kamer.
Ik haalde een vergeeld velletje papier tevoorschijn. Bang dat het zou scheuren, pakte ik het tussen duim en wijsvinger en legde het met gepaste eerbied op het aanrechtblad.
Oma had de ingrediënten al klaargezet naast een glazen kom en de handmixer; van een keukenmachine had ze nooit iets willen weten. Ik woog de benodigdheden af die zij oplas. ‘Let op: geen gram te weinig of te veel!’
In een grote kom mengde ik het met de mixer tot een stevig deeg.
Twee tabletten chocola lagen lonkend naar me te kijken. ‘Er wordt niet gesnoept,’ raadde oma mijn gedachten. ‘In kleine stukjes hakken en door het deeg mengen.’

Zodra de oven op temperatuur was, schoof ik de bakplaat met de platgedrukte bolletjes deeg in het midden van de oven.
Langzaam vulde de keuken zich met de zo vertrouwde zoete geur en niet veel later zaten we aan de thee met een nog warm koekje. Morgen zouden ze nog lekkerder zijn. Oma had haar taak volbracht.

Ik kijk naar mijn zoon die zijn handen afveegt aan zijn schortje; een stoere roze met het Koekiemonster erop. Voor ons ligt een aangepaste versie van het familierecept, het origineel veilig opgeborgen in het bovenste laatje van oma’s secretaire dat ik mocht erven.

---------------------

Eerste versie

‘Je kent mijn kookkunsten toch?’
Oma klemde mijn handen in de hare. ‘Iedereen kan koekjes bakken, jij ook.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik kan nog geen ei koken.’
‘Dan wordt het tijd dat je het leert. Als je moeder nog had geleefd …’ Ze veegde haar vochtige ogen snel droog met een punt van haar schort.
‘Het recept van deze koekjes is al generaties in de familie. Dat jouw moeder het niet meer aan jou kan doorgeven, mag geen reden zijn dat de traditie hier eindigt.’
‘Moet het per se een kleindochter zijn? Frank vindt het leuk om te bakken.’
‘Koekjes bakken is niets voor mannen. Je komt er niet onderuit, lieve schat. Kom, aan de slag, dan hebben we straks een lekker vers koekje bij de thee.’
Oma zag er aandoenlijk uit in haar gebloemde schort met geschulpte rand, maar er gingen verhalen dat ze in haar jongere jaren niet zo schattig was. Ik herinner me de toon waarop mijn moeder haar een koekjesmonster noemde, waarmee ze heel duidelijk niet het schattige, blauwe wezen uit Sesamstraat bedoelde.

‘Kijk eens in het bovenste laatje van mijn secretaire.’ Oma wees naar de antieke kast in de kamer.
Ik haalde een vergeeld velletje papier tevoorschijn. Bang dat het zou scheuren, pakte ik het tussen duim en wijsvinger en legde het met gepaste eerbied op het aanrechtblad.
Oma had de speciale ingrediënten al klaargezet naast een glazen kom en de handmixer; van een keukenmachine wilde ze niets weten. Ik woog de benodigdheden af die zij oplas. ‘Let op: geen gram te weinig of te veel!’
In een grote kom mengde ik het met de mixer tot een stevig deeg.
Twee tabletten chocola lagen lonkend naar me te kijken. ‘Er wordt niet gesnoept,’ raadde oma mijn gedachten. ‘In kleine stukjes hakken en door het deeg mengen.’

Zodra de oven op temperatuur was, schoof ik de bakplaat met de platgedrukte bolletjes deeg in het midden van de oven.
Langzaam vulde de keuken zich met de zo vertrouwde zoete geur en niet veel later zaten we aan de thee met een nog warm koekje. Oma had het stokje overgedragen aan de volgende generatie.

Ik kijk naar mijn dochter met haar handen vol deeg, op haar schortje het blauwe pluizige monster uit Sesamstraat. Voor ons ligt een kopie van het koekjesrecept, het origineel veilig opgeborgen in het bovenste laatje van oma’s secretaire dat ik mocht erven.