Elton John zong sorry seems to be the hardest word. Tijdens rechtszaken gaat de strafvordering  en –bepaling dikwijls hand in hand met het al of niet betonen van spijt door de dader(s). In het strafrecht is een spijtoptant iemand die opteert voor het verschaffen van belastende informatie om strafverlichting te verkrijgen. Door spijt te tonen gaat iemand nieuwe keuzes maken.

Behoort het krijgen en tonen van spijt in het gewone leven ook tot de dagelijkse opvoeding van kinderen? Recent doken naast voetbalterreinen affiches op met deze tekst:

 Papa
… vergeet niet …
dat ik maar een kind ben.
Dit is maar een sport.
Ik ben hier om mij te vermaken.
Het zijn mijn vrienden.
Dit is ‘mijn’ match.
De arbiter is een menselijk wezen.
Dit is niet de wereldbeker.
Papa, ik hou van je.

Hoe ver is het gekomen dat het gedrag van vader-hooligans door hun eigen kinderen moet worden afgekeurd?  Wanneer wordt deze hufters de toegang tot sportterreinen ontzegd? Hoeveel kinderen denken het, maar durven niet te uiten dat ze spijt krijgen als hun vader zich weer aangesteld heeft naast het plein. 
Juist, het zijn die papaatjes die aan je bumper kleven op autostrades, die nooit voorrang verlenen, die snelheidsbeperkingen in de wind slaan bij voorkeur in de omgeving van scholen. Zij staan bekend om hun geluidsoverlast, asociaal gedrag, noem maar op.

Als ik ergens spijt van krijg is dat deze tokkies niet harder kunnen aangepakt worden. Waarom dat zo is? Omdat deze soort zich meer en meer onder alle lagen van de bevolking bevindt met name het deel dat verondersteld wordt het fenomeen aan te pakken.