Ja, ik betreur dat ik niet meer tijd heb gehad om van je te houden en ja, ik heb spijt dat ik je niet meer kan uitschelden nu je morsdood bent …

Dit was de aanhef van  een stukje dat ik klaar had over mijn broer, maar toen ik het herlas, kreeg ik spijt over wat er geschreven stond. Het ging over mijn teleurstelling dat ik nooit de kans kreeg om hem te zeggen hoe graag ik hem zag toen ik klein was. Maar het ging nog meer over mijn spijt dat ik hem bij leven nooit de harde waarheid heb kunnen vertellen. Hoe ik hem, inmiddels zelf volwassen, haatte voor de manier waarop hij zich tegenover zijn echtgenote en kinderen gedroeg. Hij is jong gestorven nog voor dat een van zijn kinderen zich van het leven beroofde. Het spijt me lezer, maar ik heb de tekst gewist, ook in mijn hoofd. Alleen de titel heb ik behouden.

Nochtans heb ik, dank zij mijn vroegste herinnering aan hem, mooie verhalen geschreven. Hoe ik als kleuter met oudere broer mee mocht op de fiets of hoe ik in de tijd dat Piaf Non je ne regrette rien zong, zijn blue raincoat kreeg, waarin ik mij stoer voelde. Net zo stoer als hij was in zijn legeruniform. Helaas was die stoerheid slechts schijn. Natuurlijk voel ik een enorme spijt voor de zwarte dagen die hij meemaakte door de herhaalde ongelukken die hem overkwamen. Zij kunnen echter nooit een geldig excuus betekenen voor wat  hij vrouw en kinderen soms aandeed. Toch waren zij, net als ik trouwens, diep bedroefd bij zijn plotse heengaan.