#458 - Spijt in de Vissenhemel

Met mijn geest overspoeld door een vloedgolf van betekenis, duik ik diep in de stromende rivier van het moment. Een kosmische melodie vult mijn wezen terwijl mijn lichaam samensmelt met de pulserende energie van het universum. Mijn ademhaling is een woeste windvlaag die door mijn longen suist, terwijl mijn huid de warme strelingen van het goddelijke omarmt.

Er wobbelt een zweetdruppel op Sonja's geföhnde haar, als een parel op een perfect gepolijste kroonluchter.

In een draaikolk van sensaties spannen mijn spieren als strakgespannen touwen, klaar om het leven met ontembare kracht te omhelzen. Elk vezeltje trilt in perfecte harmonie, als een orkest dat een meesterlijke symfonie uitvoert. Mijn hart, een wild beest in mijn borstkas, slaat een ritme dat de aarde doet daveren.

Sonja’s hoofd beweegt wilder en haar blonde krulharen kriebelen mijn navel. 

Een elektrische lading schiet door mijn ruggengraat, als bliksemschichten die de hemel doorklieven. Het is alsof ik de geheimen van het universum fluisterend in mijn oor hoor, terwijl mijn geest de grenzen van tijd en ruimte overschrijdt. De grenzen van mijn wezen vervagen en ik voel me één met de sterren, één met het eeuwige kosmische ballet.

Ik schreeuw Sonja’s naam. Zij recht haar hoofd, likt haar lippen, glimlacht kort, opent haar mond en steekt haar tong uit.

Nu, in een ogenblik van extase dat de adem wegneemt, explodeert mijn lichaam in een crescendo van genot. Golven van puur geluk schieten door mijn zenuwbanen, terwijl mijn ziel losbreekt van mijn aardse ketenen. Ik ben een vulkaan die uitbarst, een supernova die de duisternis verlicht. In die transcendentale extase zie ik de waarheid die voorbij woorden ligt en voel ik het mysterie van het leven in mijn kern.

‘Klootzak! Ik kom net van de coiffeur.’ Sonja wrijft beteuterd door haar haar.

De spijt overspoelt mijn zijn als een olievlek de vissenhemel.