Heb ik spijt, dat is wat ik mij afvraag. Deze vraag maalt meerdere keren per dag door mijn hoofd. Ze zeggen dat ik erover na moet denken. Tja.

Het is lastig om opgesloten te zitten. Letterlijk opgesloten. Ik zit sinds een paar maanden in een zwaar beveiligde inrichting en kan geen kant op zonder dat ik iemand eerst toestemming heb gevraagd. Meestal krijg ik die niet. Mensen hier zijn huiverig om mij teveel vrijheid te geven. En dat terwijl ze werkelijk niets te vrezen hebben.

Laat ik beginnen bij het begin.

Op de dag dat mijn kind werd geboren, wist ik het al. Een klein mensje dat afhankelijk is van jou om te overleven. Het greep mij naar de strot. Een benauwend, afschuwelijk verlammend gevoel. Dit wilde ik helemaal niet! Terugduwen naar waar het vandaan kwam ging niet meer. Wat nu? Radeloos voelde ik mij. Alsof ik in een val was gelokt waar geen ontsnappen uit mogelijk was.

Enige tijd modderde ik verder. Somber en vol spijt. Op zich had ik dit kind wel gewenst, maar niets had mij erop voorbereid dat deze keuze de rest van mijn leven bepaalde.

Tot op een dag. Een goede dag! Ik nam eindelijk het heft van mijn leven weer in eigen hand. Het enige dat ik hoefde te doen was een manier vinden om de keuze die onomkeerbaar leek tóch om te keren. Zo makkelijk.

Een kwestie van een groot wit kussen. Denk niet dat het kind heeft geleden. Helaas werd ik betrapt. Daarom zit ik nu hier. Opgesloten. Ontoerekeningsvatbaar misschien. Wie zal het zeggen. Maar ik ben geen moordenaar, dat weet ik zeker. Ik wilde alleen geen kind.

De vraag die telkens wordt gesteld, of ik spijt heb, daar kan ik geen antwoord op geven. Want waarvan moet ik dan spijt hebben?