Aangezien de dag tot dan toe weinig meer avontuur bood dan een gevecht met een wankele tafel en een haperende stofzuiger, vormde de komst van mijn goede vriend J.B. een welkome onderbreking.
De gebruikelijke etiquettaire plichtplegingen jaagde hij er met het tempo van een op hol geslagen volbloed racepaard doorheen, om maar zo snel mogelijk te komen tot de kern van zijn bezoek en met grote ogen en hoogrode konen stelde hij mij de vraag, die sinds zijn voornemen om mij met een bezoek te vereren, al op de lippen brandde:
“En?”
En ik, die beschikte over het juiste referentiekader om deze buitengewoon bondig geformuleerde vraag in een context te plaatsen, antwoordde naar eer en geweten dat ik nog niet aan lezen was toegekomen, maar dat zijn bundel er schitterend verzorgd uitzag en dat ik het op prijs zou stellen indien hij de bereidwilligheid zou tonen deze te voorzien van een persoonlijke opdracht. En terwijl mijn lippen de ene na de andere loftuiting vormden, zochten mijn ogen koortsachtig de kamer af, want hoewel mijn geheugen mij met grote stelligheid wist te vertellen dat ik het betreffende werkje eerder die dag nog in handen had, zweeg het over navolgende handelingen en huidige verblijfplaats van het boek.
Het langdurig stilzwijgen van de auteur deed mij mijn speurtocht onderbreken om hem aan te kijken.
Alle gloed was uit zijn gezicht verdwenen. 'Verbijstering' is een eufemisme voor wat ik las in zijn ogen, die strak gericht stonden op één punt in de kamer. Verontrust volgde ik zijn blik en mijn knieën werden week, mijn hart sloeg over en alle lucht ontsnapte piepend uit mijn longen, want daar lag zijn bundel. Onder de tafelpoot.