#457 - Afgeronde zaken (herziene versie)

BEGIN:

Het begon zoals het altijd begint, met een Duvel in de hand, een blik op de dansvloer, de beats loeihard en de stroboscoop op halfzeven. 

‘Jos,’ zei ik, ‘moet je Sonja zien schuren.’ Jos slokte van zijn bier, keek naar mijn uitgestoken wijsvinger en tuurde in de dansvloer. Eerst bemerkte hij niks bijzonders, die vent zag vaker scheel, maar toen hij twee gepiercete tepels spotte die wulps zwingelden en hij de groene jurk die onder die piercings bengelde, herkende, stokte zijn adem en leek de stroboscoop van binnenuit te pulseren. Toen hij zag dat twee donkere handen salsa-swingend de bergen van Sonja verkenden en met de vingertoppen haar tepelpsierraden beroerden, schoot hij uit de barkruk als een springveer uit een doosje.

MIDDEN:

Een midden kondigt zich nooit volledig duidelijk aan. Middeninzitten is iets wat slechts achteraf beschouwd kan worden. Op het moment dat het duidelijk wordt wat het einde bleek te zijn, dan kan het in retroperspectief. Dat dit midden geen uitzondering vormde, werd volledig duidelijk wanneer de borstenbetaster op de grond lag, Jos vuisten vol bloed hingen en Sonja de duivel erbij haalde en schreeuwde als een ambulance.

‘Wat doe je?’ krijste ze.

‘Ik?’ Jos hijgde als een freefighter in de tiende ronde. ‘Wat deed jij met die gozer?’

Sonja trok haar groene jurkje omhoog alsof het de normaalste zaak van de wereld was, knoopte de bandjes op haar rug dicht en rechtte haar rug. ‘De waren tonen, zoals je me vroeg.’ 

Jos schopte met de punt van zijn Caterpillar niet onzacht in de maag van de borstenbetaster die op de grond zijn moeder riep.

‘Wie is die vetzak?’ Hij stampte opnieuw.

‘Weet ik het? Een toekomstige vaste klant? Godverdikke Jos, dat heb jij weer goed verkloot.’

Sonja keek alsof alles Jos' fout was, schudde met haar kont als een eend en waggelde naar de toog waar ik het schouwspel waarnam.

EINDE:

Net zoals elk begin een afspraak is, is ook elk einde een overeenkomst. Want zoals niks echt echt begint, en niks een duidelijk midden heeft, eindigt niks waarachtig. We zouden kunnen stellen dat een geboorte een waar begin is, maar dat is vals. Immers niemand wordt geboren uit niks, er vonden eerdere gebeurtenissen plaats. Net zo stopt niks volledig. Voor de bloedende man op de dansvloer was de avond verloren. Er zou straks een ambulance komen die hem brengt naar een morgen, waar - mits de juiste behandelingen - een nieuw begin zal starten. 

‘Tonietje,’ fluisterde Sonja in mijn oren. Ze wist dat ik daar geil van werd. ‘Jos is weer Jos.’ Ze legde haar linkerhand op mijn rechterbil, nam met haar recherhand de Duvel uit mijn rechterhand en zette het glas aan haar roodgestifte lippen. Ik tuurde enkele momenten in haar decollete terwijl zij mijn glas leegde, graaide het lege glas uit haar handen, zette het op de toog en wenkte de ober. De ober kende mij. Een nieuwe Duvel zou snel volgen.

Midden op de dansvloer mat Jos wanhopig de hartslag van de vreemdeling .

‘Vanavond slaap ik bij jou, Tony,’ zei Sonja en legde haar hand in de mijne.

 

 

--- vorige versie ---

BEGIN:

Het begon zoals het altijd begint, met een Duvel in de hand, een blik op de dansvloer, de beats loeihard en de stroboscoop op halfzeven. 

‘Jos,’ zei Piet, ‘moet je Sonja zien schuren.’ Jos slokte van zijn bier, keek naar Piets uitgestoken wijsvinger en tuurde in de dansvloer. Eerst bemerkte hij niks bijzonders, die Piet zag vaker spoken, maar toen hij twee gepiercete tepels spotte die wulps zwingelden en hij de groene jurk die onder die piercings bengelde, herkende, stokte zijn adem en leek de stroboscoop van binnenuit te pulseren. Toen hij bemerkte dat twee donkere handen salsa-swingend de bergen van Sonja verkenden en met de vingertoppen haar tepelpsierraden beroerden, schoot hij uit de barkruk als een springveer uit een doosje.

MIDDEN:

Een midden kondigt zich nooit volledig duidelijk aan. Middeninzitten is iets wat slechts achteraf beschouwd kan worden. Op het moment dat het duidelijk wordt wat het einde bleek te zijn, dan kan het in retroperspectief. Dat dit midden geen uitzondering vormde, werd volledig duidelijk wanneer de borstenbetaster bloedend op de grond lag en Sonja de duivel erbij haalde en schreeuwde als een ambulance.

‘Wat doe je?’ krijste ze.

‘Ik?’ Jos hijgde als een freefighter in de tiende ronde. ‘Wat deed jij met die gozer?’

Sonja trok haar groene jurkje omhoog alsof het de normaalste zaak van de wereld was, knoopte de bandjes op haar rug dicht en rechtte haar rug. ‘De waren tonen, zoals je me vroeg.’ 

Jos schopte met de punt van zijn Caterpillar niet onzacht in de maag van de borstenbetaster die op de grond zijn moeder riep.

‘Wie is die vetzak?’ Hij stampte opnieuw.

‘Weet ik het? Een toekomstige vaste klant? Godverdikke Jos, dat heb jij weer goed verkloot.’

Sonja keek alsof alles Jos' fout was, schudde met haar kont als een eend en waggelde naar de toog waar Paul het schouwspel waarnam.

EINDE:

Net zoals elk begin een afspraak is, is ook elk einde een overeenkomst. Want zoals niks echt echt begint, en niks een duidelijk midden heeft, eindigt niks waarachtig. We zouden kunnen stellen dat een geboorte een waar begin is, maar dat is vals. Immers niemand wordt geboren uit niks, er vonden eerdere gebeurtenissen plaats. Net zo stopt niks volledig. Voor de bloedende man op de dansvloer was de avond verloren. Er zou straks een ambulance komen die hem brengt naar een morgen, waar - mits de juiste behandelingen - een nieuw begin zal starten. 

‘Paultje,’ fluisterde Sonja in Pauls oren. Ze wist dat hij daar geil van werd. ‘Jos is weer Jos.’ Ze legde haar linkerhand op zijn rechterbil, nam met haar recherhand de Duvel uit zijn rechterhand en zette het glas aan haar roodgestifte lippen. Paul tuurde enkele momenten in haar decollete terwijl zij het glas leegde, graaide het lege glas uit haar handen, zette het op de toog en wenkte de ober. De ober kende hen. Een nieuwe Duvel zou snel volgen.

Sonja zag hoe Jos middenin de dansvloer wanhopig de hartslag van de vreemdeling opmat.

‘Vanavond slaap ik bij jou, Paultje,’ zei Sonja en legde haar hand in de zijne.