Arbeid. Doosjes vouwen, doosjes vullen. Schrijfopdracht. Het is een opdracht met veel vrijheid, maar ik kan niets bedenken. Ik sta droog, de ideeën zijn op, mijn hoofd is leeg. De afgelopen drie jaar hebben me van mijn schrijfmotivatie beroofd. Vroeger wilde ik schrijven, maar lukte het niet, tegenwoordig heb er niet eens meer zin in, en zit ik liever in mijn onderbroek op de bank naar horrorfilms te kijken. Ik moet het forceren.

Toch ga ik het proberen. Maar wat moet het worden? Fantasy? Hollandse lulligheid? Of toch weer mijn gebruikelijke stokpaardje: surrealistische horror? Lovecraft pastiches van iemand die maar een klein gedeelte van zijn werk heeft gelezen, en alleen echt onder de indruk was van The Colour Out of Space. Wat moet het dan anders worden?

Het ziet er naar uit dat het weer gewoon surrealistische horror zal gaan worden. De middagpauze is net voorbij, en dit werk leent zich uitstekend voor mijmeren. Als een chirurg in zijn patiënt staat te snijden, kan hij maar beter niet aan manuscripten denken. Ik heb dat probleem niet. Om half vijf zit het hele verhaal in mijn hoofd.

Terwijl ik over de schrijfopdracht nadenk, staar ik een beetje naar de toiletten aan de overkant van de gang, en dan vooral de ziekelijke groene gloed die onder de deur vandaan komt. Het is de kleur van chemisch afval in een tekenfilm, Homer Simpson in de kerncentrale. De deur begint op een onnatuurlijke manier uit te puilen, alsof het opeens leeft. Ademt.

“Ik ga even toiletteren.” zeg ik tegen mijn collega, en ik loop de gang op. Er komt een hete lucht van de deur af, en achter de deur hoor ik iets ademhalen. Ik ren iets verder de gang op, en vanuit een andere afdeling schreeuwt een snerpende stem grappend dat ik niet moet rennen.

Ik activeer het brandalarm, en dan vliegt de toiletdeur van de scharnieren af terwijl mijn collega’s naar buiten sjokken. Door de deuropening kruipt een reusachtige lichtgevende blauwe naaktslak, bedekt met gele spikkeltjes. Een andere collega van mijn afdeling ziet het monsterlijke wezen, en gaat het te lijf met een kantoorstoel, maar als hij op een meter afstand komt, verdwijnt hij opeen, gereduceerd tot een wolk goudkleurig, glimmend stof. Dan begint de paniek, en beginnen we elkaar bij de voordeur te verdrukken. Ik duw een collega uit de weg. Achter mij hoor ik ernstige ziektes die opeens verstommen. Het komt dichterbij. Ik ren sneller dan ik ooit van mezelf had verwacht, en uiteindelijk heb ik het pand verlaten, en blijf ik rennen.

Ik kijk nog één keer achterom: het pand wordt opgeslokt door een zwart gat. Tientallen wild zwiepende tentakels ejaculeren triomfantelijk, een goede metafoor voor wat ik nu voel: mijn inspiratie is terug.