Een eigen kamer, mijn eigen verhaal.

Een eigen kamer maar dan wel om me heen. Mijn kamer, mijn energie en mijn aura. Daarachter woon ik. Onaantastbaar, onhaalbaar. Doof-blind voor alles en iedereen.

Dat komt mij goed uit. Want ik zit niet in zo leuke relatie, maar zolang ik in mijn eigen bubbel blijf, kan ik alles en iedereen aan. Kijk ik naar alles hoe en wat ik maar wil. En vandaag waan ik me Scarlett O’Hara en creëer ik mijn eigen fantasiewereld. Ik doe net zoals haar vandaag en mijn vervelende man is Butler. Red Butler. Zo blijft het leven voor mij draagbaar. Ik maak mijn eigen verhaal. Ik doe alsof ik in het boek meespeel. En nu wil ik niet verdrinken in het boek zelf,  want het boek is te dik. Niemand zou me kunnen vinden. Ik zou verdwijnen in het alfabet.

Gejaagd en niet door de wind verjaagd, als ik de kaft ben.

Als ik een kaft ben, van karton dan zou ik mij heel mooi maken en te dik zijn om me weg te laten jagen door ‘Gejaagd door de wind’. Zoals Scarlett O’Hara dat bij tijd en wijle wel deed.

Ze was zo verliefd op Butler die in deze tijd wellicht tot de ‘foute mannen’ zou horen. Mooi maar onbereikbaar. Ik herken me wel in Scarlett. Ik ben nu net zo, maar waan me dat ik vroeger zo was. Weg van de realiteit van nu. Waarom moet ik alle moeite doen? Nee, ik zorg voor een dikke kaft. Mannen moeten hun best doen voor mij. Eerst moet ik ze opvallen, wat niet meevalt want een dikke kaft is volgens de Social Media niet de mode. Nu denk ik: laat maar waaien. Dus: eerst als kaft opvallen, daarna is het nog de kunst om mij open te krijgen. Maar dan wordt deze man wel beloond. Vanbinnen, mijn innerlijke bladzijde, mijn ziel is gemaakt van het fijnste en vloeibaarste papier. Ik voel zacht aan. Maar eerst natmaken, dan pas krijg je de mooiste kleuren.

Moet ik een lang verhaal worden? Nee. Dat gaat het niet worden. Wil je me schrijven, beschrijven, bekrassen of veranderen wordt door mijn vloeibaarheid onmogelijk gemaakt.

Het is kiezen of delen. Je laat mij zoals ik ben of ik scheur. Ik laat makkelijk bladzijden los en laat me dan toch zoals Scralett O’Hara meevoeren door de wind.

Ja eigenlijk ben ik nog steeds zoals haar. De wind neemt me mee en redt mij. “Morgen zie ik wel weer”.

Maart morgen is het net zo. Ik word wakker met een kater. Niks weggevlogen op de wind mee. Ik ben te dik om me mee te laten voeren. Alleen in mijn hoofd kan ik mee met: wich way de wind blow of op de windmals of my dreams.

Te dik ben ik, dom en lelijk. Ik word wakker naast de ‘foute man’ die me geen ontbijt op bed breng want er ligt een varken naast hem, zegt hij iedere ochtend. Ik ben al dik zat.

Wie wil ik zijn vandaag?