Ik zat aan het bureau en keek naar het scherm van mijn computer. Het was een uur voor de begrafenis van oma, maar ik kon me er niet toe brengen om op te staan en me om te kleden. Het voelde alsof mijn lichaam vastgelijmd zat aan de stoel en mijn ogen vastgeplakt waren aan het scherm. Ik moest en zou dit level halen voordat ik het spel zou afsluiten. Bovendien had ik gewoon geen zin om de hele dag bij mijn familie te zijn en zeker niet op zo'n verdrietige dag. Ik had dit level al zo vaak geprobeerd en ik was er echt bijna. Ik kon nu niet zomaar stoppen.

Plotseling hoorde ik iemand op de deur kloppen. Mijn ouders kwamen mijn kamer binnen. Ze zagen dat ik me niet omgekleed had en ik zag aan hun blik dat ze teleurgesteld en verdrietig waren. Zonder iets te zeggen deden ze deur zachtjes dicht en ik wist dat ik de verkeerde keuze had gemaakt.
De rest van de dag bracht ik door met gamen, maar ik kon me slecht concentreren en ik had er geen plezier in. Ik voelde me schuldig en leeg van binnen, wetende dat ik mijn oma niet de laatste eer had bewezen die ze verdiende.
Toen mijn ouders later die dag thuiskwamen, namen ze mij apart en confronteerden mij met mijn beslissing. Ik barstte in tranen uit en vertelde mijn ouders hoeveel spijt ik had en hoezeer ik oma miste. Ik wist dat ik dit nooit meer goed kon maken en dat ik hulp moest zoeken voor mijn gameverslaving.
Mijn ouders omarmden mij en vertelde me dat het goed was, dat het belangrijkste was dat ik mijn gedrag inzag. Samen gingen we toen de volgende dag naar het graf van oma en we legden bloemen neer.

Vanaf dat moment begreep ik dat gamen niet belangrijker moest zijn dan de mensen van wie ik hou. Ik wilde deel uit maken van belangrijke momenten in hun leven, zelfs als het moeilijk was. Ik begon te werken aan mijn gameverslaving en probeerde meer tijd te besteden aan mijn familie en vrienden. Op deze manier heb ik een slechte ervaring toch weten om te zetten in iets positiefs.